Mooi afscheid van de wondere wereld van Vianne

In De aardbeiendief van Joanne Harris neemt ze je opnieuw mee naar Lansquenet-sous-Tannes en maak je nu slechts drie weken deel uit van het leven van Vianne Rocher. Er is, zoals gebruikelijk in de Chocolat-serie een grote stap in de tijd gemaakt. Anouk woont inmiddels samen met haar vriend in Parijs. Rosette is zestien jaar en zij staat in dit deel centraal. Zij kan nog steeds niet praten, behalve soms met haar ‘schaduwstem’ zoals ze die in haar gedachten noemt. Ze is eenzaam, omdat ze anders dan anderen is. Zij heeft vriendschap gesloten met de oude Narcisse, die haar begrijpt. Als hij overlijdt laat hij tot grote woede van zijn dochter het zogenaamde aardbeienveld aan Rosette na. Aan père Reynaud laat hij zijn geschreven biecht na. In de leegstaande bloemenwinkel opent de mysterieuze Morgane Dubois een tattoo-shop.

Tot grote verrassing van Vianne is de tattoo-shop een enorm succes. Een ontwikkeling die ze met argusogen volgt als de ene na de andere dorpeling een tattoo laat zetten die helemaal past bij hun persoonlijkheid. Morgane houdt iedereen tijdens het zetten van de tattoo een spiegel voor. Door hun diepste angsten onder ogen te zien of hun geheimen te delen kunnen ze schoon schip maken en verder gaan met hun leven. Vianne probeert koste wat kost Rosette bij Morgane vandaag te houden, maar Rosette heeft zo haar eigen plannen.

De aardbeiendief staat vol geheimen die met behulp van Morgane aan het licht komen. Narcisse, die een zware jeugd heeft gehad en daar niet zonder schone handen is uitgekomen. Père Reynaud, die gekweld wordt door een jeugdzonde, die hem steeds meer parten gaat spelen. Maar ook Vianne heeft een groot geheim dat ze angstvallig voor zichzelf probeert te houden. Daarnaast worstelt ze met de volwassenheid van haar dochters en heeft ze moeite om ze los te laten. Daarom is ze blij dat de bijzondere Rosette altijd bij haar zal blijven. Maar door de komst van Morgane is deze aanname lang zo zeker niet meer en komt Vianne’s grootste angst om alleen over te blijven steeds dichterbij. Hierdoor is Vianne niet de hartelijke warme persoonlijkheid die ze in de eerdere boeken is, maar eerder tobberig. Desondanks of misschien juist wel daardoor leef je met haar mee en hoop je dat het leven haar weer snel toelacht.

Harris continueert haar werkwijze om de verhaallijnen vanuit wisselend perspectief in de eerste persoon te vertellen. Waar in De zoetheid van perziken de magie in het verhaal praktisch verdwenen was, is dat gelukkig in De aardbeiendief weer helemaal terug. Alle personages krijgen in dit laatste deel de mogelijkheid om voor eens en altijd af te rekenen met hun demonen en uit te groeien tot een beter en gelukkiger mens. Ook Vianne leert dat los laten geen afscheid nemen is, terwijl Rosette haar eigen magie ontdekt.

Opnieuw een bijzonder boek en een mooi afscheid van de wondere wereld van Vianne.