Sommige woorden kunnen beter niet gezegd worden

Jessie Burton (1982) maakte veel indruk met haar debuutroman Het huis aan de Gouden Bocht en herhaalde dat met haar tweede roman De muze. De lat lag dus hoog voor haar nieuwste boek De bekentenis. Opvallend is dat haar inspiratiebron wederom gerelateerd is aan kunst. Deze keer de literatuur.

Het verhaal start in 1980 als Elise Morceau de vrijgevochten schrijfster Constance ‘Connie’ Holden ontmoet. Ze krijgen een relatie en als de debuutroman van Connie verfilmd gaat worden, vertrekken ze samen naar Los Angeles. Connie voelt zich als een vis in het water in deze wereld vol glamour en ambitie, maar Elise voelt zich diep ongelukkig. Dit gaat volkomen aan Connie voorbij en als Elise een gesprek opvangt wat niet voor haar oren bestemd is, kiest ze haar eigen pad en strandt hun relatie.

Dertig jaar later maken we kennis met Rose Simmons, de dochter van Elise. Rose is opgevoed door haar vader, nadat haar moeder spoorloos verdween toen ze nog maar een baby was. Hij heeft nooit antwoord willen geven op haar vragen. Tot hij haar opeens de debuutroman van Connie geeft, en zegt dat zij de laatste persoon is die Elise heeft gezien. De inmiddels bejaarde Connie leeft als een kluizenaar en heeft al jaren geen boek meer geschreven. Op zoek naar antwoorden over haar moeder lukt het Rose om onder een valse identiteit bij haar aan de slag te gaan.

Burton heeft het verhaal in twee verschillende persoonsvormen geschreven. Voor Rose heeft ze de ik-vorm gekozen, waardoor je als het ware als lezer in haar hoofd kan kruipen. Het verhaal van Elise is vanuit het perspectief van Rose in de derde persoon geschreven, waardoor het blijft gissen naar Elise’s werkelijke innerlijke gevoelens en gedachten.

Het is duidelijk dat ze het emotioneel en psychisch moeilijk heeft. Als personage is ze wat dat betreft interessanter dan de wat kleurloze Rose, die niet meer gelukkig is in haar relatie met Joe en haar voortkabbelende, gezapige leven. Voor haar alter ego bij Connie, Laura Brown, verzint ze een leven dat daar haaks op staat. Door zich voor te doen als de wereldwijze Laura met een interessant leven, verandert ook Rose zelf. Ze realiseert zich dat ze haar gefantaseerde leven werkelijk kan leven als ze buiten haar comfort zone durft te treden.

‘Ik moest ophouden andermans leven makkelijker te maken ten koste van het mijne. Ik moest Laura Browns zelfvertrouwen en besluitvaardigheid vasthouden en ze me eigen maken. Mijn leven ging eindelijk voor me open.’

De rode draad in het verhaal is Connie, die in zowel het leven van Elise als Rose een grote rol speelt. Zij verbindt heden en verleden. Haar personage is het meest gelaagd en heeft een rauw randje. De jonge Connie, die als succesvol auteur volop in het leven staat, is volkomen tegengesteld aan de bejaarde Connie die teruggetrokken leeft. In beide tijden is het echter geen vrouw waar je als lezer genegenheid voor opvat, door haar egocentrische gedrag.

Burton bouwt het verhaal vakkundig op in een prettig lezende schrijfstijl met mooie bloemrijke zinnen. Toch blijven de personages wat vlak. Pas helemaal op het eind word je meegesleurd in het verhaal, als Rose een ingrijpende beslissing moet nemen en Connie bekent wat haar laatste woorden voor Elise zijn geweest. Dan spat de emotie van het papier af.

De epiloog waarin duidelijk wordt wat er met Elise is gebeurd, is bijna een anticlimax en voelt als het nog even snel afwerken van een los eindje. Voor het verhaal was dit eigenlijk niet nodig geweest. Het zou veel sterker zijn geweest als ze dat aan de verbeelding van de lezer had overgelaten.