Fijne schrijfstijl geeft positieve doorslag

Als je begint in De chocolatiers van Jan Moran is het verstandig om alvast een schaaltje met bonbons klaar te zetten. Waarom? Omdat de beschrijving van al die heerlijke smaken ervoor zorgt dat je dat feelgoodgevoel, dat chocolade je geeft, gewoon zelf wil ervaren.    

‘Voel de zachtheid op uw tong… Sluit uw ogen en laat de chocolade smelten in de warmte van uw mond… Let op de smaken die zich ontvouwen op het puntje van uw tong… Proef de diepere, rijkere smaken die zich ontwikkelen.’  

Je bent dus gewaarschuwd.  

De chocolatiers vertelt het verhaal van de Amerikaanse jonge weduwe Celina Savoia, die na de plotselinge dood van haar man Tony alleen is overgebleven met haar zoontje Marco. Om het hoofd boven water te houden werkt ze in de chocolaterie waar ze Tony heeft leren kennen. Hoewel haar man alle contact met zijn familie in Italië had verbroken, zoekt Celina na zijn dood toch contact met hen om ze te informeren over zijn plotselinge dood. Ze nodigen haar en Marco uit om de zomervakantie bij hen in Amalfi door te brengen. Eenmaal daar worden ze met open armen ontvangen en liefdevol opgenomen in de familie.  

Als ze er oude foto’s van Tony ziet, lijkt hij een totaal andere man dan de Tony die zij kent. Ze wijdt het aan de littekens die hij tijdens de oorlog heeft opgelopen. Als ze besluit zich voorlopig een jaar in Italië te vestigen en daar haar eigen chocolaterie te openen, begint ze steeds meer te twijfelen aan de identiteit van haar man. Was hij wel de man voor wie hij zich uitgaf? Terwijl haar hart zich weer heel voorzichtig openstelt voor een nieuwe liefde, is ze vastbesloten om de waarheid te achterhalen. Daarvoor volgt ze samen met Lauro, de broer van haar man, een spoor naar een afgelegen Zuid-Amerikaanse cacaoplantage in de hoop daar duidelijkheid te krijgen over wie haar echtgenoot werkelijk was.  

Hoewel de schrijfstijl van Jan Moran prettig leest en De chocolatiers alle ingrediënten heeft voor een romantische feelgood met een vleugje spanning, wringt het inhoudelijk. Er worden dingen genoemd zonder dat er verder op in wordt gegaan of later op teruggekomen wordt. Zo wordt er bijvoorbeeld naar gehint dat Tony woede-uitbarstingen had die Celina angst aanjoegen en dat zijn scherpe opmerkingen haar diep kwetsten. Het enorme verdriet dat Celina heeft over ‘de geweldige man die Tony was’ lijkt daardoor niet helemaal te kloppen. Daarbij zie je sommige plot twists al van verre aankomen, waardoor er weinig verrassende aspecten overblijven. De zoektocht naar de waarheid gaat te gemakkelijk en stelt de geloofwaardigheid aardig op de proef. Vooral het gedeelte dat zich in Zuid-Amerika afspeelt, hangt van toevalligheden aan elkaar.  

Desondanks blijft het verhaal boeiend genoeg om door te blijven lezen en neem je de bovengenoemde minpunten voor lief. Je gaat houden van Celina, die niet voor een kleintje vervaard is. Ze is besluitvaardig en doet er alles aan om Marco een liefdevolle en gelukkige jeugd te bezorgen, ondanks het verdriet om de dood van zijn vader. Je leeft met haar mee en gunt haar en Marco het geluk dat ze verdienen. Andere belangrijke personages in het verhaal weten minder te overtuigen. Dat komt voornamelijk door het inconsequente gedrag dat ze vertonen. Een voorbeeld is de moeder van Tony, die de ene keer warm en liefdevol is en zonder aanwijsbare reden verandert in een koele en afstandelijke vrouw, om met hetzelfde gemak weer meelevend en hartelijk te worden. Ook het veranderende gedrag van Lauro naar Celina toe komt (zonder te spoileren) uit de lucht vallen.  

Het verhaal is zeker niet slecht te noemen, maar de verwachtingen van een feelgood vol intriges, verraad en romantiek worden niet helemaal waargemaakt. De fijne schrijfstijl en bloemrijke zinnen maken veel goed en zorgen voor meer dan genoeg leesplezier, zodat je het boek uiteindelijk toch tevreden dichtslaat.