Emotieloze uitwerking van een in essentie ingenieuze verhaallijn

Sunday Times bestselling auteur Catherine Cooper (1971) heeft zich gespecialiseerd in zogenaamde ‘destination thrillers’, waarbij het verhaal zich afspeelt op een voor de personages bedreigende geïsoleerde locatie. Zo ook bij haar derde thriller De cruise, waarmee ze debuteert op de Nederlandstalige markt in de vertaling van Textcase.

In De cruise verdwijnt tijdens een oudejaarsfeest op een groot, luxueus cruiseschip in het Caribisch gebied de populaire danseres Lola. Het schip wordt doorzocht, maar Lola blijft spoorloos. Als twee weken later het schip stilligt voor groot onderhoud en er slechts een handjevol personeel aan boord is, lijkt er niemand meer veilig als er steeds meer leden van de bemanning de dood vinden of verdwijnen.

De geïsoleerde omgeving van een cruiseboot klinkt als een ideale setting voor een nagelbijtende spannende thriller. De personages kunnen geen kant op en weten niet wie ze wel en niet kunnen vertrouwen. Er worden bondjes gesmeed, maar vals vertrouwen zou je zomaar fataal kunnen worden. Hoewel Cooper er in geslaagd is om het onderlinge wantrouwen redelijk geloofwaardig te schetsen, is dat bij de uitwerking van haar personages en hun angsten veel minder goed gelukt. De gekunstelde, bijna houterige dialogen voelen onecht aan en de (angst)gevoelens worden weliswaar verteld, maar nergens echt gevoeld door de lezer. De simpele schrijfstijl met weinig complexe beschrijvingen is daar wellicht debet aan.

De veelvuldige perspectiefwisselingen in veelal korte hoofdstukken zijn een ander struikelblok. Hoewel je via deze opbouw een caleidoscopisch beeld van de gebeurtenissen krijgt voorgeschoteld, voelt het vooral rommelig en onrustig, waardoor je als lezer goed bij de les moet blijven om het spoor niet bijster te raken. Pas als het verhaal een flinke stap terug in de tijd neemt en ik-persoon Laura haar opwachting maakt, komt het verhaal in rustiger vaarwater terecht. De geïsoleerde, beklemmende omgeving van de Cotswolds waar ze met haar overbeschermende vader woont, wordt helaas (wederom) niet door Cooper benut om die broodnodige spanning in het verhaal te brengen. De bijna knullige dialogen tussen Laura en haar geheime liefde Fred zijn gespeend van enige (seksuele) spanning, dus ook op dat vlak blijft het verhaal emotioneel oppervlakkig.

De boven elk hoofdstuk genoemde tijdlijn maakt duidelijk wie waar op welk moment is. Een opzet die zorgt voor een ‘Cluedo’- gevoel, waarbij je een voor een de verdachten afstreept om tot uiteindelijke de dader te ontmaskeren. De onverwachte plottwist die Cooper hierbij nog voor de lezer in petto heeft zorgt ervoor dat je ondanks al die genoemde mindere kwalificaties toch wil blijven doorlezen.

Als alle verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar komen wordt duidelijk dat het verhaal in essentie ingenieus in elkaar steekt. Jammer dat er van alles schort aan de uitwerking, waardoor het verhaal blijft hangen op het niveau van een emotieloze thriller waarbij de spanning ver te zoeken is.