De tweede (historische) verhaallijn redt het boek

De cover van De dromenweefster van Cristina Caboni haalde me over de streep om opnieuw een boek van haar hand op te pakken. Sfeervol, romantisch en prachtig gefotografeerd. Mijn eerdere ervaringen met de boeken van Caboni waren namelijk niet zo heel positief en ik was benieuwd of ik mijn kritische mening over haar boeken kon bijstellen.

Ook in dit vijfde boek van Caboni vertelt ze het verhaal in twee verschillende tijdzones. Het boek begint in het heden bij Camilla die terug naar huis wordt geroepen als haar pleegmoeder Marianne met hartproblemen in het ziekenhuis wordt opgenomen. Camilla is kledingontwerpster en haar grote droom is haar concept om van vintage kleren nieuwe kleding te maken succesvol in de markt te zetten. Als ze thuis is, laat Marianne haar een aantal adembenemende jurken zien, die Mariannes inmiddels gestorven moeder Caterina ooit heeft gemaakt voor een voor iedereen onbekende dochter. Een dochter waarover Caterina pas op haar sterfbed vertelde aan Marianne. De jurken doen Camilla direct aan de jaren geleden van de aardbodem verdwenen ontwerpster Maribelle, haar grote voorbeeld, denken. Ze besluit op verzoek van Marianne het raadsel op te lossen en op zoek te gaan naar Adele, het onbekende zusje van Marianne. Het verhaal van Caterina wordt duidelijk als we terug in de tijd gaan naar 1923 en te weten komen wat er allemaal in haar leven gebeurd is.

Hoewel het uitgangspunt van het verhaal en ook Cristina Caboni's kennis over weven en verschillende soorten stoffen en het verwerken van de geschiedenis in het verhaal fascinerend is, is de uitwerking helaas iets minder. De opbouw van het verhaal is rommelig, met name het gedeelte over Camilla. Haar personage ging me op een gegeven moment gewoon irriteren door haar constante getwijfel en haar gedachten en gevoelens die alle kanten opgaan. De emoties die Caboni daarmee in het verhaal probeerde te brengen kwamen niet geloofwaardig over waardoor ik ook geen band met Camilla als personage kreeg. Hetzelfde gold trouwens ook voor Marianne.

Gelukkig zat het verhaal van Caterina veel beter in elkaar. Ook hier bleef de rommelige opbouw me parten spelen, maar overtuigde Cristina Caboni me wel met de emoties die ze beschrijft. Ik leefde mee met Caterina’s verre van makkelijke leven. En vooral haar levensgeschiedenis zorgde ervoor dat ik bleef doorlezen en nam ik het minder interessante verhaal van Camilla maar voor lief.

Ondanks deze kritiekpunten leest de beeldende schrijfstijl prettig en net als in de eerdere boeken die ik van Caboni las, zorgde het veel sterkere historische deel ervoor dat de balans uiteindelijk doorsloeg naar een positieve leeservaring.