Licht voorspelbaar, maar boeiend tot het eind

De Ierse erfenis is, in de vertaling van Ireen Niessen, het derde boek van de Britse Karen Swan dat in het Nederlands is uitgegeven. Na Spanje en Noorwegen heeft ze nu gekozen voor de Ierse kust als plaats van handeling. De inspiratie voor haar boek haalde ze uit een artikel over een moeder met volwassen dochters die het voorouderlijk landgoed rendabel proberen te houden, nadat haar echtgenoot als laatste knight van Ierland was gestorven. Dat laatste triggerde Swan en ze vroeg zich af of het besef dat deze titel met jouw dood uitsterft van invloed kan zijn op je leven. En wat doet dat met de vrouwelijke nabestaanden, die geen recht op deze titel hebben? Voelen zij zich schuldig omdat ze niet als jongen geboren zijn? Voelt de echtgenote zich tekortschieten omdat ze geen mannelijke erfgenaam op de wereld heeft gezet? En hoe reageert de knight zelf naar zijn nageslacht? Worden deze gevoelens gevoed door de knight of neemt hij het leven zoals het is?

Een interessant gegeven dat de basis vormt voor De Ierse erfenis met de drie zussen Ottie, Pip en Willow in de hoofdrol. In hoeverre dit bepalend is voor de keuzes die ze in het leven hebben gemaakt, wordt gaandeweg het verhaal steeds duidelijker. Hun vader, Declan Lorne, is de laatste knight van Ierland en als hij plotseling sterft, laat hij het in verval geraakte familiekasteel tot ieders verbijstering na aan jongste dochter Willow. Zij heeft drie jaar eerder het landgoed verlaten en is nooit meer teruggekeerd. Swan vertelt het verhaal afwisselend vanuit Ottie, Pip en Willow, waardoor je als lezer een indringend kijkje in hun persoonlijke leven krijgt. Je sympathie met de zussen houdt daarmee gelijke tred. Juist omdat de zussen zo verschillend zijn blijft en het verhaal levendig en boeiend, waardoor de lichte voorspelbaarheid, vooral in hun liefdesleven, niet stoort.

Hoewel Declan Ottie, Pip en zijn echtgenote voorziet van een eigen stuk land en huis, voelt vooral Ottie zich ernstig tekortgedaan. Met name omdat zij haar eigen dromen opzij heeft gezet om te gaan werken als haar vaders rechterhand bij het rendabel proberen te krijgen van het landgoed. Ook de middelste dochter Pip snapt niets van de beweegredenen van haar vader en heeft vooral te doen met haar moeder, die door deze bepaling in het testament het kasteel wordt uitgezet dat zoveel jaren haar thuis is geweest. Pip staat er wat laconieker in en is vooral met nogal onbesuisde acties bezig haar eigen leven en dromen veilig te stellen. Het besluit van Willow om het kasteel te koop te zetten, wordt gezien als de ultieme wraak om voor eens en voor altijd af te rekenen met haar verleden en terug te keren naar haar leventje in Dublin. Dat Willow geen andere keus heeft komt niet in het hoofd van de twee andere zussen en al helemaal niet in dat van haar moeder op.

De drie jaar dat Willow is weggeweest heeft ervoor gezorgd dat ze is vervreemd van haar zussen. De dood van hun vader en de erfenis zorgen ervoor dat ze op elkaar aangewezen zijn. Langzamerhand groeit het onderlinge begrip en krijgen ze weer de hechte band die ze ooit hadden. Toch durven ze elkaar niet op de hoogte te brengen van hun diepste wensen en de grote geheimen in hun leven. Voor de lezer zijn de dromen van Ottie en Pip al snel geen geheim meer en hoop je dat ze hun dromen kunnen realiseren. Willows geheim blijft echter, ook voor de lezer, lange tijd in nevelen gehuld en als tweede rode draad door het verhaal lopen om pas helemaal op het eind voor een onverwachte draai aan het verhaal te zorgen.

Het resultaat van dit alles is een fijne feelgood, waarin de stormachtige Ierse kust met zijn ruige kliffen het verhaal afmaken en je bijna 500 pagina’s lang onderdeel was van het gemoedelijke Ierse dorpsleven.