Iets te ambitieus plot in thrillerachtige roman

De liefdesbrief van de onlangs overleden Lucinda Riley is, evenals eerdere standalones, geen nieuw boek. Ze schreef het manuscript al in 1998 onder de naam Lucinda Edmonds. Het is een spannend verhaal, waarin ze het Britse (fictieve) koningshuis een bedenkelijke rol toebedeelt en moord- en doodslag niet uit de weg gaat. Hoewel Riley het in haar voorwoord niet met zoveel woorden zegt, zou je bijna denken dat indertijd kringen rond het Koninklijk Huis hun best hebben gedaan om de lancering van het boek tegen te werken. Voorafgaand aan de publicatie werden instore promotie, bestellingen en pr-evenementen zonder opgaaf van redenen afgezegd, waarna haar contract voor haar volgende boek door haar uitgever werd ingetrokken.

De liefdesbrief is niet het soort verhaal dat Rileys grote fanschare van haar gewend is. In de vertaling van Maya Denneman ontrolt zich een thrillerachtige roman met meerdere plottwists die de vaart erin houden. Hoofdpersoon is Joanna, een jonge journaliste die tijdens de begrafenis van de legendarische acteur James Harrison in contact komt met de broze Rose. Als Rose tijdens de kerkdienst onwel wordt, brengt Joanna haar thuis. Dagen later stuurt Rose haar een pakketje met een oude brief en het verzoek om contact op te nemen omdat ze via Joanna een explosief geheim naar buiten wil brengen. Als Joanna bij haar op bezoek gaat blijkt ze onder mysterieuze omstandigheden te zijn overleden en is haar woning ontruimd. Haar journalistenhart begint sneller te kloppen en ze besluit haar eigen onderzoek te starten, niet wetende dat ze hiermee niet alleen haar veiligheid maar ook die van de mensen om haar heen in gevaar brengt. Een ding is haar duidelijk: de dood van James Harrison heeft alles in gang gezet en mensen uit de hoogste kringen proberen ten koste van alles te voorkomen dat het zorgvuldig bewaarde geheim op straat komt te liggen.

Behalve Joanna spelen ook haar beste vriend Simon en Zoë en Marcus, de kleindochter en kleinzoon van James Harrison, een grote rol. Vanuit deze vier wisselende perspectieven, krijg je stukjes van de puzzel aangereikt. Daartussendoor loopt een nevenverhaallijn over de identiteit van de vader van Zoë’s zoon en is er aandacht voor verschillende romantische verwikkelingen. Hiermee heeft Riley haar hand wat overspeeld. Omdat er te veel elementen bij elkaar gebracht moeten worden, resulteert dat in een wat rommelig en onoverzichtelijk sluitstuk, waardoor de plot van het grote mysterie enigszins in de knel komt. Dat is jammer, want dat geheim was opzichzelfstaand spannend genoeg om het verhaal te dragen. Desondanks zorgt Rileys kenmerkende beeldende schrijfstijl met toegankelijk taalgebruik voor een zeer lezenswaardig verhaal, dat zeker door de romantische verwikkelingen, haar fans zal aanspreken.

In de opbouw trekt Riley een parallel met het schaakspel, door voorafgaand aan een nieuwe fase in het verhaal te openen met een schaakterm die hand in hand gaat met de gebeurtenissen die volgen. De uiteindelijke plot wordt geïllustreerd via de ‘promotie tot dame’. Een zet waarbij de pion die de overkant van het bord bereikt verandert in het sterkste stuk op het bord. Dat de sterkste uiteindelijk Joanna blijkt te zijn komt niet als verrassing, maar geloofwaardig is het allerminst. Het is onlogisch dat ze als redelijk onervaren journaliste tijdens haar speurwerk telkens haar doorgewinterde achtervolgers het nakijken geeft. Zeker als je bedenkt dat ze op alle fronten wordt tegengewerkt, zelfs door mensen die zij volkomen vertrouwt. Als personage stagneert ze in haar ontwikkeling en blijft ze in haar rol van de journaliste die zich vastbijt in een onderwerp. Bij Simon, Marcus en Zoë zie je deze ontwikkeling wel terug. Ze realiseren zich alle drie dat ze zelf actie moeten nemen om een verandering in hun leven te bewerkstelligen.

Met De liefdesbrief laat Riley een andere kant van zichzelf als auteur zien. Hoewel het plot misschien iets te ambitieus was, is ze er zeker in geslaagd een tot de verbeelding sprekend spannend verhaal af te leveren.