She did it again!  

Als je De Nachtroos van Lucinda Riley dichtslaat kan je niet anders zeggen dan: ‘She did it again!!’ En dan is dat niet alleen omdat ze opnieuw een verhaal in twee tijdlijnen schrijft, een beproefde formule die Riley tot in de puntjes beheerst, maar ook omdat ze er wederom in slaagt een boek af te leveren dat je de volle 576 pagina's weet te boeien. Het geldt ook voor de vloeiende schrijfstijl, de ongekunstelde en geloofwaardige dialogen, haar karakterbeschrijvingen en de manier waarop de verschillende verhaallijnen bij elkaar komen. Een verschil met de overbekende ‘Zeven Zussen’-serie is dat in dit verhaal geen werkelijk bestaande historische figuren een belangrijke rol in het verhaal spelen. Het koloniale verleden van Engeland in India en hoe dat nog doorwerkt in het Engeland van deze tijd is wel op ware feiten gebaseerd. Indertijd keken veel Engelsen, en vooral de Engelse adel, neer op Indiase mensen, zelfs als ze van oude Indiase adel waren en werden huwelijken van 'gemengd' bloed niet geaccepteerd. Maar ook in deze tijd wordt Ari nog geconfronteerd met dezelfde neerbuigendheid als hij zich meldt op Astbury Hall.  

De Nachtroos speelt zich af in zowel het begin van de twintigste eeuw als in het begin van de 21^e eeuw. De hoofdrol is weggelegd voor de Indiase Anahita die, als het verhaal begint, haar honderdste verjaardag viert in de volle overtuiging dat haar dood gewaande zoon nog altijd leeft. Zij heeft voor hem haar levensverhaal in briefvorm op papier gezet en zij vraagt haar achterkleinzoon Ari Malik om, als zijzelf er niet meer is, haar zoon te vinden en hem deze brieven te overhandigen. Via Anahita’s memoires word je mee genomen naar het Indiase Jaipur van 1911 en het Engeland van vlak voor de Eerste Wereldoorlog, waar de dan elfjarige Anahita met de familie van haar rijke hartsvriendin naartoe reist. Daar ontmoet ze de jonge Donald Astbury, erfgenaam van het prachtige, afgelegen landgoed Astbury Hall en zijn snobistische moeder. Datzelfde, inmiddels vervallen, landgoed is een eeuw later het decor voor een speelfilm waarin de Amerikaanse actrice Rebecca Bradley een rol speelt. Terwijl zij verblijft op het landgoed ontmoet zij Ari, die in zijn zoektocht eveneens terecht is gekomen op het landgoed, waar de kleinzoon van Donald Astbury, de wat wereldvreemde Anthony, met zijn huishoudster Mrs. Trevathan, woont. Samen met Rebecca ontrafelt Ari de duistere geheimen rond Astbury Hall die bijna honderd jaar verborgen bleven. Geheimen waarin de rol van Anahita essentieel lijkt te zijn.  

Het verhaal van Anahita’s leven met de Indiase cultuur, het bijna sprookjesachtige leven in de paleizen van de Maharadja en Maharani, en de ayurvedische geneeskunde die in haar leven zo’n grote rol zou gaan spelen, zijn even boeiend als de zoektocht van Ari en Rebecca. Hun zoektocht leest bijna als een ‘whodunit’. Je verdenkt alles en iedereen, vooral als Rebecca te maken krijgt met onverklaarbare migraineaanvallen, waardoor ze dagenlang aan haar bed gekluisterd ligt. Maar er gebeuren nog meer vreemde dingen tijdens haar verblijf op het landgoed. Wat is bijvoorbeeld de rol van Mrs. Trevathan, de huishoudster die Anthony pampert en afschermt van de buitenwereld? En waarom laat Anthony zich dat ze welgevallig aanleunen?  Verwacht geen thriller, maar dat vleugje spanning geeft het wel net dat beetje extra.  

Lucinda Riley heeft in De Nachtroos gekozen voor krachtige vrouwelijke hoofdpersonen. Anahita moet al op jonge leeftijd op eigen benen staan en het geluk komt haar beslist niet aanwaaien. Ze leidt een bijzonder leven met vele ups en downs. En Rebecca, die zich per se niet wil laten leven door de glamourwereld waarin ze vertoeft, neemt het heft in eigen hand en kiest voor zichzelf. De mannen komen er een stuk bekaaider vanaf, want over het algemeen getuigen zij niet van een sterke persoonlijkheid. Zonder de krachtige vrouwen in hun omgeving zouden zij zich heel anders ontwikkeld hebben. En dat dat ook negatief kan uitpakken en kan zorgen voor levenslange en zelfs kan leiden tot in meerdere generaties doorwerkende psychische trauma’s, wordt in De Nachtroos schrijnend duidelijk.  

Uiteindelijk komen de lijnen uit het verleden samen met het hier en nu en krijg je (bijna) overal antwoord op. Hoewel er in het hele boek emotionele passages zitten, weet Lucinda Riley je vooral in het laatste hoofdstuk, waarin Anahita haar memoires afsluit, te raken. Wat een mooi einde van een prachtig verhaal!