Ander soort Lucinda Riley, maar net zo aangenaam

Met De olijfboom heeft Lucinda Riley een ander soort boek geschreven dan we van haar gewend zijn. Het verhaal heeft geen historische achtergrond of een grote stap terug in de tijd zoals bijvoorbeeld in de bekende 'Zeven Zussen'- serie. Hoewel het een fictief verhaal is, heeft ze voor De olijfboom zowel haar eigen leven als (stief)moeder, echtgenote en getrainde danseres als haar eigen kinderen als inspiratiebron gebruikt.

Ze schreef het manuscript na een gezinsvakantie op Cyprus, waarna het in een la verdween om er pas tien jaar later weer uit tevoorschijn te komen. Haar eigen kinderen waren in de tijd dat ze het eerste manuscript schreef net zo oud als de kinderen in De olijfboom en ze vond het fascinerend om de omschrijvingen die ze had vastgelegd toen haar kinderen nog jong waren, terug te lezen. Het voelde als een soort dagboek van hun kindertijd. Ze besloot het manuscript af te maken en verwerkte dat gegeven in het personage Alex, die als volwassen man zijn eigen gedachtewereld en gevoelens die hij als dertienjarige aan zijn dagboek heeft toevertrouwd terugleest.

In De olijfboom maken we kennis met Helena, die Pandora, het huis van haar oudoom Angus op Cyprus, heeft geërfd. Ze heeft daar fijne jeugdherinneringen aan en ze besluit om samen met haar (samengestelde) gezin daar de zomer door te brengen. Hoofdpersoon is, naast Helena, haar dertienjarige zoon Alex. Alex is een hoogbegaafde, mollige tiener die worstelt met de onzekerheid die bij die leeftijd hoort. Daar komt bij dat hij niet weet wie zijn vader is en dat zijn moeder elke vraag daarover ontwijkt. Hij is dol op zijn halfzusje en halfbroertje, maar heeft het gevoel dat zijn stiefvader William hem niet begrijpt en hem alleen als een soort ‘package deal’ heeft geaccepteerd toen hij met Helena trouwde.

Hoewel er geen grote tijdsprongen worden gemaakt, zijn er ook in De olijfboom verschillende tijdlagen en blijft Riley haar inmiddels beproefde formule van heen en weer springen in de tijd trouw. Het boek begint in 2016 als een volwassen Alex aankomt op Cyprus in het huis waar hij tien jaar eerder vakantie vierde. In zijn piepkleine slaapkamer, ‘de bezemkast’, vindt hij het dagboek terug dat hij tijdens die gedenkwaardige zomer heeft geschreven. Vanaf dat moment maak je een stapje terug in de tijd naar 2006 en kom je, gezien door de ogen van de dertienjarige Alex, te weten wat er die zomer allemaal gebeurd is. Het perspectief van de onzekere Alex zorgt vooral voor veel grappige, maar ook ontroerende momenten. Hij snapt de emoties en problemen van de volwassenen niet en geeft daar zijn eigen interpretatie aan. Door het perspectief te wisselen naar Helena kom je te weten wat er werkelijk speelt.

Helena heeft een groot geheim, dat zij zelfs niet durft te delen met William, van wie ze zielsveel houdt: de identiteit van Alex’ vader. Het besef dat ze er niet meer onderuit kan om de steeds dwingendere vragen van Alex te beantwoorden, maakt haar tot een tobberig type waarvan je je afvraagt waarom ze er zo moeilijk over doet. Je wordt er zelfs een beetje kriegel van dat ze haar mond stijf dicht houdt en daardoor zelfs haar huwelijk op het spel zet. Pas als Helena terugkijkt naar 1992 als ze als prima ballerina in Wenen werkt, begrijp je waarom ze al die tijd heeft gezwegen.

Door het verhaal grotendeels te vertellen vanuit het perspectief van een adolescent is De olijfboom bijna een coming-of-age roman, waarin de vroegwijze Alex eindelijk te weten komt wie zijn vader is. Deze wetenschap zorgt voor een keerpunt in zijn leven, waarin hij zijn relatie met William in een ander daglicht kan plaatsen. Dat moment is bepalend voor zijn weg naar volwassenheid, waarvan je als de volwassen Alex aan het woord is, een klein stukje meekrijgt.

De olijfboom is wederom een aangename roman. Het verhaal bevat humor, verdriet, drama, tragiek en liefde in vele facetten, maar ook thema’s als alcoholisme, ontrouw, ziekte en alleenstaand ouderschap worden niet geschuwd. Haar schrijfstijl blijft onveranderd prettig om te lezen en de ietwat ironische humor van Alex geeft het boek net dat tikje extra sjeu, waardoor je ook deze roman met een tevreden zucht zult dichtslaan.