Veelbelovende en boeiende start van nieuwe trilogie

De tijd van de vuurbloemen is het eerste deel in een nieuwe Nieuw-Zeeland-trilogie van de Duitse schrijfster Sarah Lark (1958). Dit deel beschrijft een deel van het leven van twee totaal verschillende jonge vrouwen: de Duitse Ida, die opgroeit in een strenge geloofsgemeenschap in Raben Steinfeld in Mecklenburg, en Kitten, dochter van een verslaafde prostituee, die opgroeit in een bordeel op het Zuidereiland in Nieuw-Zeeland. Dit is geen leven dat Kitten voor zichzelf voor ogen heeft, dus besluit ze te vluchten naar de binnenlanden waar ze geadopteerd wordt door Te Ronga, dochter van het Maori-stamhoofd Te Rauparaha en verandert ze haar naam in Cat. Ida verhuist samen met haar familie naar Nieuw-Zeeland om zich daar als kolonisten te vestigen. De levens van de jonge vrouwen kruisen elkaar na een dramatisch verlopen onderhandeling over grond waarbij Te Ronga gedood wordt en Cat gedwongen wordt de Maori te verlaten. Tussen de beide vrouwen ontstaat hierna een hechte vriendschap voor het leven.

Je leeft mee met de intelligente Ida, die als vrouw in de Oud-Lutheraanse geloofsgemeenschap totaal niets in te brengen heeft. Ze wordt uitgehuwelijkt aan timmerman Ottfried terwijl haar hart toebehoort aan Karl Jensch, een oud dorpsgenoot die ook de grote stap naar Nieuw-Zeeland heeft gemaakt. Als Ottfried zich na hun huwelijk ontpopt als een drankzuchtige hoerenloper die haar mishandelt, blijft ze hem ondanks alles trouw omdat een voor God gesloten huwelijk nooit ontbonden kan worden. Ook Cat en landmeter, tevens tolk Chris Fenroy beleven een onmogelijke liefde, omdat Chris kiest voor een verstandshuwelijk met de vermogende Jane om zijn droom van een eigen groot stuk land werkelijkheid te laten worden.

Zowel Cat als Ida verliezen hun geliefden uit het oog en proberen hun leven zo goed en zo kwaad als het gaat op te pakken. Ze vestigen zich in Moutere Valley, maar als het gebied onbewoonbaar wordt door de vele overstromingen, begint Ida’s geloof steeds meer te wankelen. Hoewel de angst voor Ottfried er nog stevig inzit, begint ze, gesteund door Cat, steeds meer voor zichzelf te kiezen en ontwikkelt ze zich tot een steeds sterker in haar schoenen staande vrouw met een eigen mening. Maar zal dit voldoende zijn om een paar jaar later, als het lot haar weer in contact brengt met Karl, voldoende kracht geven om Ottfried te verlaten? Of blijft het geloof haar toch vasthouden in een liefdeloos leven vol geweld en verkrachting? Cat kiest er op haar beurt om persoonlijke redenen voor om bij Ida te blijven en haar zo goed en zo kwaad als het kan te beschermen tegen Ottfried, hoewel ze zich het liefst weer bij een Maori-stam zou willen aansluiten. Zal zij uiteindelijk ook het geluk vinden met Chris of blijft hij in zijn liefdeloze huwelijk hangen en zal hij Cat voorgoed verliezen?

Sarah Lark beschrijft levendig zowel het leven van de kolonisten als de Maori. De manier waarop er in die tijd, begin en midden 19e eeuw, door de blanke nieuwkomers over de inheemse bevolking werd gedacht is bijna schokkend om te lezen. Ze voelen zich mijlenver verheven boven de oorspronkelijke bewoners, die door de kolonisten als ongeletterde, domme wilden worden beschouwd. Al lezende trek je al snel de conclusie dat het eerder andersom is. De zichzelf overschattende blanke kolonisten zijn ronduit dom, onbehouwen en respectloos. Neem bijvoorbeeld de Oud-Lutheranen: strenggelovig maar van enige naastenliefde is geen sprake. De mannen weigeren de Engelse taal te leren en ze verbieden dat ook de meisjes en vrouwen. Daarnaast schofferen ze alles en iedereen die hun plannen voor de stichting van een nieuwe gemeenschap in de weg staan. Als klap op de vuurpijl besluiten ze zich, tegen alle adviezen in, te vestigen in Moutere Valley, een gebied dat bekend staat om de vele overstromingen. Ze schetst trouwens sowieso een ontluisterend beeld van de religieuze samenleving. Een mooi voorbeeld hiervan is Pastor Wohler: een missionaris die zijn geld uitgeeft aan de hoeren in plaats van aan het bekeren van de Maori voor wie hij doodsbang is. Verder is het knap dat Sarah Lark je de volle 715 pagina’s die het boek dik is, weet te blijven boeien. En wat het misschien nog interessanter maakt is dat veel gebeurtenissen die ze beschrijft werkelijk hebben plaatsgevonden en dat verschillende personen die in het boek voorkomen echt bestaan hebben. Dit maakt het boek, los van het feit dat het een prachtige roman is, nog fascinerender om te lezen.