Teleurstellend laatste deel

De verre horizon is het vijfde boek in de Deverill-serie, die oorspronkelijk als trilogie bedoeld was. Santa Montefiore kon na drie boeken geen afscheid nemen van de familie en knoopte er nog twee delen aan vast. Het vijfde boek, in de vertaling van Erica Feberwee, speelt zich af in 1980. Waar het derde deel zo gelukkig eindigde met het huwelijk tussen JP Deverill en Alana O’Leary, begint De verre horizon met het bericht dat zij al jaren gescheiden zijn. Terwijl Alana met haar twee dochters naar Amerika is gevlucht, heeft JP zijn toevlucht in de drank genomen. Hij leeft in onmin met zijn zoon Colm die in Ballinakelly is gebleven en tot woede van Kitty, zijn halfzus, heeft hij het kasteel verkocht en zijn intrek genomen in het Jagershuis. Het kasteel is omgetoverd tot een luxe hotel waar geschiedkundige Margot Hart is uitgenodigd om daar enige maanden als gastschrijver te verblijven om een boek te schrijven over het geslacht Deverill. Iets wat haar niet door alle nog levende Deverills in dank afgenomen wordt.

Het verhaal wordt gedeeltelijk verteld vanuit de inmiddels overleden Kitty, die ervoor heeft gekozen om (nog) niet naar het licht te gaan. In de eerdere boeken maakte de geestenwereld al onderdeel van het verhaal uit, maar het lijkt of Montefiore dit laatste deel als excuus heeft gebruikt om haar toenemende interesse in spiritualiteit in een boek te verwerken. De geestenwereld met zuivere zielen die overleden mensen de weg naar het licht wijzen en tijdens seances komen melden dat ze gelukkig zijn; het is allemaal iets te veel van het goede en niet bijster interessant. Het verhaal van Margot lijkt daarin van ondergeschikt belang en wat overblijft is een dunne verhaallijn, met daarbinnen nog dunnere zijlijnen. Dat is jammer, want het zou het boek vele malen interessanter hebben gemaakt als Montefiore Margots verhaallijn had laten prevaleren. Er gebeurt meer dan genoeg om dat te rechtvaardigen: de moeilijke jeugd van Margot, de opbloeiende liefde tussen Margot en Colm, de familieperikelen van JP, zijn alcoholverslaving en de verbolgenheid van gravin Di Marcantonio over de misgelopen erfenis om er maar een paar te noemen. Het heeft alle ingrediënten voor een interessante feelgood met diepgang: romantiek, verdriet, drama, een happy end en zelfs een vleugje spanning. Door de gebrekkige uitwerking van zowel de personages als het verhaal lukt het Montefiore niet om je emotioneel het verhaal in te trekken. Zelfs de apotheose aan het slot krijgt dat niet voor elkaar.

Door de grote aandacht voor het spirituele, ontbreekt de tijd voor een gedegen opbouw van de verschillende verhaallijnen, waardoor de personages weliswaar sympathiek, maar vlak blijven en de geloofwaardigheid in het geding komt. Neem JP die in een diep dal zit en zwaar aan de drank is. Door een beetje aandacht van Margot is hij binnen no time van zijn alcoholverslaving af en kan hij het leven weer aan. Daarbij is zijn verhaal weinig origineel en lijkt bijna een op een overgenomen van dat van zijn vader Bertie, die in dezelfde omstandigheden verkeerde.

Via de research van Margot is het soms een opsomming van feiten over leden van de familie Deverill, die we grotendeels al kennen uit de eerdere boeken. Extra aandacht is er voor de brute Lord Tarquin die het leven van zijn vrouw en gehandicapte zoon tot een hel maakte. Zijn geestverschijning is louter bedoeld om het spiritualisme opnieuw een podium te geven en voegt weinig tot niets aan het verhaal toe.

Al deze punten zorgen ervoor dat De verre horizon een overbodige toevoeging aan de verder uitstekende Deverill-serie is. Al met al een teleurstellende leeservaring, waar de beeldende schrijfstijl van Montefiore helaas weinig aan verandert.