Lekker weg lezend maar beetje ongeloofwaardig

In ‘Dochter van de zon’ heeft Anita Verkerk met Melanie de Jong een bijzonder en zeker geen standaard personage voor een feelgood roman opgevoerd. Melanie houdt een beetje te veel van alcoholische versnaperingen en is nogal egocentrisch ingesteld. Aan de ene kant is het vermakelijk maar aan de andere kant is het eigenlijk ook wel tragisch. De reden voor haar excessieve drankgebruik komt misschien door het verdriet om de tragische dood van haar moeder, dat ze hiermee wegdrinkt zodat ze niets hoeft te voelen, maar misschien ook wel doordat ze zich altijd een beetje een vreemde eend in de bijt heeft gevoeld. Melanie is nl. op vierjarige leeftijd vanuit Peru geadopteerd door Nederlandse ouders. Ze kan zich niets herinneren van haar jeugdjaren in Peru, maar als ze ouder wordt lokken haar roots naar haar geboorteland. Haar adoptief moeder is daar altijd fel op tegen geweest. Als haar moeder aan kanker overlijdt, acht ze de tijd rijp om gehoor te geven aan haar wens. Omdat ze niet over voldoende geld beschikt om de reis zelf te betalen, besluit ze als gezelschapsdame met de 82-jarige Anna mee te gaan op een rondreis door Peru. Haar beste vriendin Nina besluit op eigen kosten dezelfde reis mee te maken, net als de kleinzoon van Anna, Rogier. Eenmaal in Peru zorgt haar zoektocht voor levensgevaarlijke gebeurtenissen, waar niet alleen zijzelf de dupe van lijkt te worden.

Het verhaal wordt grotendeels verteld vanuit de ik-figuur Melanie. In een tweede verhaallijn lopen geheimzinnige rituelen van de Inca’s als een rode draad door het verhaal. Duidelijk is dat dit verband houdt met het verleden van Melanie.

En Melanie is toch echt wel een geval apart. Als een soort antiheld banjert ze, vaak dronken, door het verhaal. Ze bekommert zich amper om de bejaarde Anna, zelfs niet als Anna nogal iets traumatisch overkomt. Nu ontpopt Anna zich vanaf het begin van de reis tot een regelrecht kreng en tiran van het zuiverste water, dus daar is dan wel weer begrip voor op te brengen, maar echt sympathiek maakt het Melanie niet.

Het verhaal zelf is wel een klein beetje ongeloofwaardig, maar dat maakt het leesplezier er niet minder om. Want de schrijfstijl van Anita is zoals gebruikelijk weer heerlijk makkelijk weg lezend, zonder ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden Ze legt Melanie en ook hartsvriendin Nina regelmatig grappige zinnen in de mond. Zoals wanneer de vriendinnen op de luchthaven van Lima het toilet bezoeken en Melanie klaagt over het feit dat alle toiletten verstopt zijn en ze aan Nina vraagt hoe die in hemelsnaam haar behoefte heeft gedaan: “Gewoon erboven gaan hangen en de sluizen opengooien. En dan flink duimen dat het niet tegen je billen spettert. Plassen is wel te doen, maar met een grote boodschap ben je nog niet jarig”. Dat is iets wat ik gewoon voor me zie en waar iedereen weleens mee te maken heeft gehad. Verder is het erg leuk om te lezen over de toeristische plaatsen die ze in Peru bezoeken, want het is natuurlijk een prachtig land vol historie. Alles bij elkaar is het een leuke combinatie van romantiek en een klein beetje spanning. Het heeft bij mij in ieder geval gezorgd voor een paar uurtjes onbezorgd leesplezier.