Boeiende roman in het decor van de aanslagen in Parijs

In de historische roman Dochter van Frankrijk plaatst de Britse schrijfster Carol Drinkwater haar hoofdpersoon Kurtiz Ross in Parijs tijdens en na de wereldschokkende terroristische aanslagen in 2015. Ze verweeft deze gebeurtenissen op een geloofwaardige manier in het leven van Kurtiz, die vier jaar na de verdwijning van haar dochter Lizzie, haar dochter eindelijk gelokaliseerd heeft in Parijs. Terwijl Kurtiz in een restaurant wacht op een berichtje van haar (bijna) ex-echtgenoot Oliver, die in Bataclan Lizzie hoopt tegen te komen, ontmoet ze de bejaarde Marguerite en raakt met haar aan de praat. Als Kurtiz daarna ternauwernood ontsnapt aan een aanslag op de horecagelegenheid waar zij verblijft en vervolgens geschokt het nieuws van de aanslag in Bataclan verneemt, schiet Marguerite haar te hulp.

De tweede verhaallijn gaat over het leven van de Engelse Charlie die in het naoorlogse Frankrijk een eenzaam bestaan leidt. Zijn ouders en vriendin weten niet beter dan dat hij gesneuveld is. Terugkeren naar Engeland is geen optie omdat hij dan waarschijnlijk als deserteur veroordeeld zal worden. Als hij de jonge Marguerite ontmoet vertrekt hij samen met haar naar Zuid-Frankrijk, waar Marguerite hoopt door te breken als actrice in Cannes.

Beide verhaallijnen, die zich in een aantal verschillende tijdlijnen afspelen, zijn los van elkaar interessant. Je volgt Charlie en Marguerite in het naoorlogse Frankrijk. Kurtiz wordt geportretteerd tijdens verschillende cruciale momenten in haar leven voor en na de verdwijning van Lizzie. Haar leven voor de verdwijning van Lizzie staat in schril contrast met haar leven daarna. Van een sterke vrouw die voor haar werk als fotografe afreist naar oorlogsgebieden en zorgt voor geld in het laatje, verandert ze in een geïsoleerd levende vrouw die door haar echtgenoot een schuldcomplex heeft aangepraat gekregen. De aanslagen in Parijs, die geloofwaardig in haar leven zijn verwerkt, maakt Kurtiz’ verhaal net iets boeiender om te lezen. Drinkwaters beschrijving van de chaos, paniek en onmacht, de gevoelens van angst en onzekerheid over het lot van dierbaren, die kort na de aanslag overheersten is indringend. Dat geldt ook voor de gebeurtenissen waar Kurtiz in verzeild raakt tijdens haar werk als fotografe op de Westelijke Jordaanoever.

Centraal in het verhaal staat misschien wel het thema oorlog en de verschrikkelijke persoonlijke gevolgen die dit voor de gewone bevolking tot gevolg kan hebben. De Tweede Wereldoorlog met traumatische gevolgen voor Charlie. De conflicten tussen Palestijnen en Israëli op de Westelijke Jordaanoever, waar Kurtiz tijdens haar werk als fotografe mee te maken krijgt. Van dichtbij maakt zij de impact die dit voor lokale bevolking heeft mee. Daarna de wereldschokkende aanslagen in Parijs die voor zowel Kurtiz als de Parijzenaren altijd in hun geheugen gegrift zullen blijven staan. En tussen de bedrijven door verwerkt Drinkwater er nog de #metoo discussie in als Marguerite auditie doet bij een Amerikaanse regisseur in Cannes. Dit deel van het verhaal is trouwens autobiografisch. Ze heeft hierin haar eigen ervaring als jonge actrice toen ze auditeerde bij de beroemde regisseur Elia Kazan voor een rol in The Last Tycoon beschreven. Hoewel de seksuele intimidatie van Marguerite nog een stapje verder gaat dan haar eigen ervaring, heeft ze daar nog vele jaren last van gehad en heeft het haar belemmerd in haar carrière als actrice.

Maar er zijn ook een paar kritiekpuntjes. Het is jammer dat de verhaallijn van Charlie nogal abrupt eindigt en je voor wat betreft zijn deel van het verhaal met een licht onbevredigd gevoel achterlaat. Verder krijg je niet echt een antwoord op het hoe en waarom van de verdwijning van Lizzie en ook de uiteindelijke connectie tussen Kurtiz en Marguerite is ronduit onwaarschijnlijk. De plot is net iets te gemakkelijk en voelt wat afgeraffeld aan, wat enigszins afbreuk doet aan de interessante verhaallijn van Kurtiz tijdens en na de aanslagen.

De prettige schrijfstijl van Carol Drinkwater, die ooit furore maakte als Helen Herriot in de televisieserie All Creatures Great and Small, maakt echter veel goed. Ze weet je, zeker in het gedeelte dat zich afspeelt tijdens en na de aanslagen, het verhaal in te trekken. Dit zorgt ervoor dat je door de ruim 400 pagina’s heen vliegt, omdat je wil weten of Oliver het er levend van gaat afbrengen en of Kurtiz eindelijk haar contact met Lizzie weet te herstellen. Ondanks het wat magere plot zorgt dit er uiteindelijk toch voor dat de wijzer naar de positieve kant uitslaat en je het boek met een goed gevoel dichtslaat.