Complexe karakters in een serieuzer vervolg

Droomman is het tweede deel in de Moose Springs-serie van Sarah Morgenthaler. Deze keer staan zakenvrouw Lana Montgomery en Rik Harding, de uitbater van het plaatselijke poolcafé, centraal. Gelukkig komen ook de oude bekenden uit het eerste deel terug, waardoor je je als lezer direct weer thuis voelt in het bergdorpje. De vertaling is in handen van Monique Eggermont en Janine van der Kooij.

Lana werkt zich een slag in de rondte als ‘kroonprinses’ in het miljoenbedrijf van de familie Montgomery. Een baan waarin geen plaats is voor de liefde omdat het werk altijd voor de jongen gaat. De gemoedelijke en pijnlijk verlegen Rik Harding kan met zijn poolcafé maar nauwelijks het hoofd boven water houden. Nadat hij tien jaar eerder door zijn vrouw is verlaten, heeft hij het nooit meer aangedurfd om een relatie te beginnen. Zo op het eerste gezicht een duidelijk gevalletje ‘opposites attract’, maar is dat wel zo? Al snel krijg je door dat ze meer gemeen hebben dan gedacht: ze zijn allebei eenzaam en allebei doodsbang om een relatie aan te gaan.

De dilemma’s waarmee de hoofdpersonen worstelen zorgen ervoor dat het opnieuw geen zoetsappig geheel is. Morgenthaler stelt via Lana’s werkzaamheden aan de kaak hoe een miljoenbedrijf te werk gaat. Alles wat telt is de winstmarge, ongeacht of daar een hele dorpsgemeenschap de dupe van wordt. Hiermee tekent ze gelijkertijd de persoonlijkheid van Lana: kiest ze voor loyaliteit aan haar familie of kiest zij voor het welzijn van Moose Springs. Als lezer vraag je je in eerste instantie af waarom ze überhaupt voor Moose Springs zou willen kiezen, omdat praktisch de hele dorpsgemeenschap haar haat. Zij is immers de verpersoonlijking van de toerist die ze liever zien gaan dan komen. Als je haar beter leert kennen begin je haar beweegredenen beter te begrijpen en voel je steeds meer sympathie voor deze ‘poor little rich girl’. Rik is als personage makkelijker te doorgronden. Hij wil niet opnieuw de fout maken om een vrouw te ‘begraven’ in Moose Springs en haar zo te beperken in haar mogelijkheden. En bovenal: wat heeft hij als arme sloeber de rijke Lana te bieden?

De gemeenschappelijke deler in de serie is natuurlijk het dorpje, de dorpsgemeenschap en de natuur van Alaska, die ook nu uitgebreid wordt beschreven in een beeldende schrijfstijl. Maar er zijn meer overeenkomsten tussen Droomvakantie en Droomman. De beide mannen hebben een bizarre voorliefde voor het aankleden van hun huisdier - in Riks geval een egel - in allerlei bizarre outfits. De vrouwen zijn beide sterke personages die keihard voor hun geld werken, alleen hun achtergrond en sociale klasse is totaal verschillend. Ook nu is er een rol weggelegd voor een eland. Deze Santa Moose is geen vriendelijke kersteland, want het dier haat alles wat met kerst te maken heeft en toont dat door alle kerstversieringen in het dorp agressief te vernielen. Zijn rol als rode draad is belangrijk omdat hij zorgt voor de start van het (onvermijdelijke) liefdesverhaal van Lana en Rik en andere gebeurtenissen die belangrijk zijn voor het verhaal.

Inhoudelijk is Droomman in vergelijking tot het eerste deel serieuzer, passend bij het verleden van Rik en Lana. Ze hebben allebei om verschillende redenen niet de moed om zich open te stellen voor een ander en hun liefde toe te geven. Daar zou je als lezer wrevelig van kunnen worden, maar Morgenthaler weet het zo te beschrijven dat je daar volkomen in meegaat. Het is trouwens maar goed dat Lana doortastend te werk gaat, want anders zat Rik nu nog eenzaam weg te kwijnen in zijn poolcafé. Gelukkig is er ook nog ruimte voor humor, bijvoorbeeld wanneer Lana en Rik terechtkomen in een bed & breakfast ‘from hell’, met een kleine knipoog naar Stephen Kings The Shining.

Morgenthaler is er met Droomman ruim in geslaagd om het niveau van Droomvakantie te evenaren, waardoor je als lezer nog lang niet klaar bent Moose Springs. Laat het volgende deel maar komen.