Vlakke personages in een bloedeloos liefdesverhaal

In Droomuitzicht, het derde boek in de Moose Springs-serie van Sarah Morgenthaler, staat opnieuw een bewoner uit het pittoreske stadje Moose Springs in Alaska centraal. Deze keer is het de goedmoedige reus Easton Lockett, die met zijn baard en lange haren een imposante verschijning is. Zijn tegenspeelster is Hollywoodactrice River Lane, die haar tanende carrière heeft ingeruild voor een loopbaan als regisseuse van een toeristische documentaire over Moose Springs. Dat dat niet in goede aarde valt bij de bewoners, die de toeristen liever zien gaan dan komen, zal duidelijk zijn. Om niet onverrichter zake naar huis te gaan besluiten ze een documentaire te maken over de beklimming van de Mount Veil onder leiding Easton die als survivalspecialist zijn geld verdient. River en haar tweekoppige filmploeg, bestaande uit Jessie en Bree, zijn alle drie ervaren klimmers, maar onderschatten de gevaren die op de Mount Veil op de loer liggen. De vertaling is van Ineke de Groot.

Waar het eerste boek vooral humoristisch en verfrissend was en het tweede boek meer de diepte inging, is dit boek weinig vernieuwend en meer een herhaling van zetten: de dorpsbewoner die valt voor de buitenstaander, de tegenwerking van de dorpsbewoners en het uiteindelijke happy end. Een formule die prima werkte in de eerdere boeken, maar nu barstjes begint te vertonen door het gemis van een sterke verhaallijn en zich ontwikkelende personages. De hoofdpersonen blijven vlak en maken geen groei door. Easton blijft steken in zijn rol van stoere buitenman en gids die de cameraploeg veilig naar de top van Mount Veil moet brengen. River op haar beurt maakt weinig groei door als stoere vrouw die blijft hangen in haar rol van producente die onnodige risico’s neemt voor de beste beelden. Hetzelfde kan gezegd worden van haar camerateam, die, net als medegids Ben, geen rol van betekenis spelen. De opbloeiende liefde tussen River en Easton komt natuurlijk niet als een verrassing, wat in een rasechte feelgood geen enkel bezwaar is als de weg ernaar toe boeiend of verrassend is. En daar schort het jammer genoeg aan.

Het ligt zeker niet aan Morgenthalers soepele en beeldende schrijfstijl waarin ze de ruige natuur, de onvoorspelbaarheid van het weer en de gevaren van de beklimming van Mount Vail beschrijft. Vooral de beklimming zorgt voor een paar spannende momenten, waarmee ze je het verhaal intrekt. Dit zijn echter slechts spaarzame momenten en onvoldoende om de spanning die ontbreekt bij de emotionele interactie tussen Easton en River goed te maken. Hun liefdesverhaal, verteld vanuit zowel het perspectief van River als van Easton, is bijna saai te noemen. Het is vooral een herhaling van hoe ze over elkaar denken. Eastons postuur, zijn ruige baard en knotje worden zo veelvuldig herhaald in de gesprekken van River met haar team en in haar gedachten, dat je dat op een gegeven moment wel weet. Terwijl ze daarover doorzwijmelt, raakt Easton op zijn beurt niet uitgedacht over de mooie ogen en prachtige lach van River. Een goed gesprek wordt amper gevoerd en hartstochtelijke, vurige momenten, die je zou verwachten bij een prille liefde ontbreken. Het is vooral een aaneenschakeling van knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen.

De humor die in het eerste deel zo aansprak, is nu ver te zoeken. De (wilde) bergmarmot die een crush op Easton heeft, is eerder raar en ongeloofwaardig dan grappig te noemen en voegt weinig toe aan het verhaal. Het voelt als een geforceerde manier om de gimmick van de bijzondere huisdieren uit de eerste twee boeken ook nu terug te laten komen.

Helaas haalt Droomuitzicht nergens het niveau van de eerdere boeken uit de serie, vooral omdat Morgenthaler er onvoldoende in slaagt om een overtuigend, passioneel liefdesavontuur neer te zetten. De spaarzame spannende klimmomenten, waarin de liefde van de auteur voor Alaska tot uiting komt, zorgen er niet voor dat de balans naar de positieve kant doorslaat.