Sexy feelgood waar je het warm van krijgt

Als je de eerste bladzijden van Een Ondertoon van Liefde, de debuutroman van Kate Paris, leest krijg je spontaan trek in een heerlijk glas wijn als hoofdpersoon Ivy ‘The Kiss of the Bottle’ speelt. En zodra je dat glas binnen handbereik hebt, is het snel weer verder lezen. Een ding is al snel duidelijk: Ivy is voor iets of iemand op de vlucht, ze durft haar ouders niet onder ogen te komen en ze zit tijdelijk ondergedoken bij jeugdvriend Bernd en zijn vriendin Rosie: de uitbaters van café Club Inked. Als Ivy daar de woest aantrekkelijke Alexander Ford, manager van het exclusieve Hotel Ford, letterlijk tegen het lijf loopt, spat de seksuele spanning van de bladzijden. Erotiek die op een niet misverstane wijze wordt beschreven maar nergens platvloers wordt. Misschien voor het verhaal niet helemaal nodig, maar wat maakt het uit, maar het geeft wel een lekker spannend tintje aan het verhaal. En ja, als mensen zich seksueel tot elkaar aangetrokken voelen, houden ze nu eenmaal niet alleen maar elkaars hand vast. Ze verliezen trouwens niet helemaal het hoofd, want heel belangrijk: Alexander heeft altijd een condoom bij de hand. Veilig vrijen voor alles!

Hoewel ze elkaar niet kunnen weerstaan, ligt een ‘ze leven nog lang en gelukkig’ scenario nog niet direct voor de hand. De ambitieuze Alexander is geen relatiemateriaal, zit behoorlijk onder de plak bij zijn zo mogelijk nog ambitieuzere moeder en gaat rücksichtslos voor zijn carrière in plaats van voor de liefde. Ondertussen worstelt Ivy nog steeds met haar verleden, waarover ze Alexander niet in vertrouwen durft te nemen. Zelfs niet als de veroorzaker van haar vlucht het hotel komt binnenwandelen en niet veel goeds met Ivy voorheeft.

Het verhaal speelt zich af in het heden en om te vertellen wat er in het verleden van Ivy gebeurd is, maakt Kate Paris gebruik van flash backs. Juist door deze afwisseling en de kleine stukjes informatie die je door de flash backs toegespeeld krijgt, is het lastig om het boek weg te leggen. Het enige wat er dus opzit is gewoon doorlezen tot het boek uit is en de fles wijn leeg. En dat is geen straf. Want de schrijfstijl van Kate Paris is niet ingewikkeld, soepel en prettig leesbaar. Het is geen boek wat erg de diepte ingaat, maar helemaal oppervlakkig is het ook niet. De verschillende karakters, ook de bijpersonen, hebben allemaal hun eigen grote en kleine problemen. Net als in het echte leven. En echte diepgang is ook niet echt waar je op zit te wachten als je Een Ondertoon van Liefde aan het lezen bent. Dan wil je gewoon lekker ongecompliceerd vermaakt worden door een verhaal, waar je niet al te veel bij na hoeft te denken en dat je gewoon over je heen kan laten komen. En dat is precies waar Kate Paris met haar debuut voor gezorgd heeft: een goedgeschreven sexy feelgood waar je het warm van krijgt!