Emotionele zoektocht naar de geur van herinneringen

Gaby Rasters (1975) timmert aardig aan de weg met haar feelgoodromans waarin ze pittige thema’s niet uit de weg gaat. Zo heeft ze bijvoorbeeld de dood van haar vriendin Margriet, die borstkanker had, liefdevol en vol respect verwerkt in haar voorlaatste roman Hou me vast zoals ik was. In haar nieuwste boek Een vleugje Londen spelen allesoverheersende rouw en depressie een rol. Mooi detail is dat ze Margriet ook in dit boek herdenkt via Maggie, de overleden vrouw van hoofdpersoon Tomas. Ondanks de zware thema’s slaagt Rasters erin om het verhaal een feelgoodtouch te geven.

In Een vleugje Londen is Tomas anderhalf jaar na de dood van zijn vrouw Maggie nog steeds in diepe rouw. Terwijl hij bij alles wat hij doet Maggie nog om zich heen voelt, beheerst de intense pijn van het verlies zijn leven. Nadat hij op de luchthaven zijn koffer met Maggies laatste brief is kwijtgeraakt, heeft hij haar wens om na haar dood de geur van hun gelukkige dagen in Londen te vangen in een parfum, naast zich neergelegd. Hij kan het niet opbrengen om terug te gaan naar de plekken waar ze samen zo gelukkig waren om de rauwe pijn van het gemis nog diepere groeven in zijn hart te laten maken. Hij staat zichzelf niet toe om Maggie los te laten en zonder haar weer van het leven proberen te genieten. Pas als Sharon met zijn verloren gewaande koffer zijn leven binnenstapt, gloort er heel voorzichtig een sprankje licht in de duisternis die hem al zo lang omringt. Nu de koffer weer terecht is, besluit hij alsnog de wens van Maggie te vervullen. Als hij Sharon vraagt om hem te vergezellen, accepteert ze zijn uitnodiging maar al te graag om haar eigen leven, dat gedeeltelijk op leugens gebaseerd lijkt te zijn, in alle rust te overdenken.

Rasters voert in wisselend perspectief twee hoofdpersonages op, waarbij vooral Tomas, als licht autistische parfumeur die alles, van de metro tot Hyde Park, in geuren weet te vatten, tot de verbeelding spreekt. Door de beeldende schrijfstijl waarin Rasters woorden geeft aan zijn gemoedstoestand laat ze je bijna zelf de fysieke pijn en emotie voelen die met zijn rouwverwerking gepaard gaat. Een schrijfstijl waarmee ze ook via de ‘memory lane’ van Tomas bekende en minder bekende plekjes van Londen tot leven brengt.

Daar waar je direct sympathie voelt voor Tomas, is dat minder vanzelfsprekend voor Sharon. Hoewel ze meelevend richting Tomas is, ontbreekt het haar in het begin van het verhaal aan enige zelfreflectie. Ze is boos op haar ouders omdat zij haar onwetend hebben gehouden en ze maakt ruzie met haar beste vriend Bryan als hij niet direct voor haar klaar staat. Pas gaandeweg komt ze tot het besef dat de wereld niet alleen om haar draait, dat relaties geen eenrichtingsverkeer zijn en dat ze niet moet blijven hangen in haar bijna kinderlijke slachtofferrol. Ondanks dat thema’s als echtscheiding, uitkomen voor seksuele geaardheid en geestelijke gezondheid de revue passeren, is haar verhaallijn veel minder emotioneel en diepgaand. De hoofdrol is duidelijk weggelegd voor Tomas, waarbij Sharons personage voornamelijk lijkt te dienen om Tomas zich te laten ontwikkelen van een door verdriet overmande gebroken man naar iemand die het weer aandurft om naar de toekomst te kijken waarin hij eindelijk in staat is om Maggies laatste wens te vervullen.

Tot bijna het einde weet Rasters te ontroeren en de lezer aan de pagina’s te kluisteren. Hoewel het ontegenzeggelijk zorgt voor een mooi feelgoodeinde, vliegt Rasters in het sluitstuk helaas enigszins uit de bocht door de bijna hysterische gebeurtenissen met parfumgroupies en paparazzi. De opgebouwde emotionele spanning valt hierdoor in een klap weg en laat de lezer ondanks het happy end licht teleurgesteld achter. Dat neemt niet weg dat Rasters met Een vleugje Londen, zeker met de emotionele en ontroerende verhaallijn van Tomas, opnieuw prima in staat is om zware thema’s geloofwaardig te verwerken in een prettig leesbare roman.