Boeiend sluitstuk van verslavende trilogie

Voor de fans van de ‘Harbinger’-serie kon Grace and Glory, het derde en afsluitende deel, na het schokkende einde van Rage and Ruin niet snel genoeg komen. De vraag die liefhebbers van de serie zich ongetwijfeld gesteld hebben, is welke plottwists Jennifer Armentrout hun na de dood van Zayne nog meer zal voorschotelen.

Grace and Glory, in de vertaling van Jeannet Dekker, gaat naadloos verder waar Rage and Ruin is geëindigd. Trinity is in diepe rouw nu ze haar beschermer en grote liefde Zayne heeft verloren. De strijd met de Voorbode is nog lang niet gestreden en het is de vraag of de wachters en demonen samen sterk genoeg zijn om hem te verslaan. Omdat God vooralsnog niet thuis geeft, is Lucifer de enige die machtig genoeg lijkt te zijn om de Apocalyps een halt toe te roepen. Terwijl Trinity een pact sluit met Layla en Roth gebeurt het ondenkbare: Zayne keert als gevallen engel terug op aarde. Maar het probleem met gevallen engelen is dat ze hun geheugen kwijt zijn, waardoor Zayne zich zijn tijd met en liefde voor Trinity niet meer herinnert en hij als een niets ontziende wraakengel de jacht op haar opent. Er is een mogelijkheid om de echte Zayne terug te brengen, maar daarvoor moet Trinity de moeilijkste beslissing van haar leven nemen.

Armentrouts onveranderd gemakkelijk te lezen beeldende schrijfstijl weet je direct weer aan de bladzijden vast te kluisteren. Alsof je nooit bent weggeweest stap je opnieuw de wereld van wachters, demonen, heksen, schimmen en geesten in. Door haar personages gevoelens van vriendschap, liefde, haat, wraak en jaloezie mee te geven zijn ze levensecht en herkenbaar. Niets menselijks is ze vreemd. Als personage vervelen ze nog geen moment en Zayne is er als gevallen engel zelfs een stuk interessanter op geworden. Waar hij in de eerste twee delen behoorlijk braaf is, ontpopt hij zich nu als een krachtigere en stoutere versie van zichzelf, waarbij de seksuele spanning tussen hem en Trinity ervan afspat.

Lucifers entree op aarde geeft een nieuwe dimensie aan het verhaal omdat hij in tegenstelling tot God, uiteraard met een eigen agenda, wel bereid is om de strijd met de Voorbode aan te gaan. In dit deel zijn de religieuze parallellen nog sterker aanwezig: de Apocalyps, God versus Lucifer en goed versus kwaad. Zonder dat Armentrout specifiek stelling neemt, wordt duidelijk dat pure goedheid niet bestaat en dat iedereen wel een duiveltje in zich heeft. En andersom geldt hetzelfde. Qua humor en manier van leven zijn de demonen de wachters in ieder geval met overmacht de baas. Het is grappig dat Armentrout Lucifer eerder als een groot stout kind dan als de duivelse grote baas van de hel portretteert. Door hem wordt het angstvallig geheimgehouden verleden van de wachters waarop in de eerdere delen gehint wordt, bekend. En ook dat zorgt voor een interessante draai aan het verhaal.

De oogziekte retinitis pigmentosae, waarvoor Armentrout uit eigen ervaring put, maakt ook nu onderdeel uit van het verhaal. Haar praktisch blinde heldin laat zich niet beperken in haar doen en laten. Als een regelrechte ‘badass girl’ laat Armentrout haar vol zelfvertrouwen de strijd met de Voorbode en tal van andere demonen aangaan, waarmee ze niet alleen grotere bekendheid aan haar oogziekte, die onherroepelijk blindheid lijdt, geeft. Veel belangrijker is, is dat ze hierdoor laat zien dat een (visuele) handicap geen belemmering hoeft te zijn om voluit te leven.

Naast bloederige, spannende gevechten is er volop ruimte voor romantiek, humor, spanning en emoties. Dat de Voorbode uiteindelijk aan het kortste eind trekt, zal niet als een verrassing komen evenmin als het iets te voorspelbare ‘en ze leven nog lang en gelukkig- einde. Maar tot het zover is heeft Armentrout nog een aantal verrassende wendingen voor de lezer in petto, waardoor het boek tot het einde blijft boeien en een mooi sluitstuk van deze verslavende serie is.