Openhartig verhaal over de teloorgang van een liefde

Haring aan de Seine is behalve de autobiografische liefdesgeschiedenis van Marjoleine Oppenheim-Spangenberg ook een verhaal over pionieren en een nieuw leven opbouwen in het Parijs van de jaren ’80. Zij geniet van het bruisende Parijse leven aan de zijde van een flamboyante man: de 14 jaar oudere Boy. Na verschillende baantjes en projecten beginnen ze een handel in haring, paling en zalm, die uitgroeit tot een bloeiende winkelketen. Inherent aan de Franse manier van leven is het drinken van een wijntje. Het valt dan ook niet direct op dat Boy meer en meer drinkt en langzaam maar zeker een alcoholprobleem ontwikkelt. Toch duurt het nog heel lang voordat Marjoleine besluit om haar leven weer in eigen hand te nemen en ze de stap neemt om Boy te verlaten. Dankzij of misschien wel ondanks het alcoholmisbruik van Boy verandert ze van het jonge, afhankelijke meisje, dat ze aan het begin van hun relatie was, in een sterke, volwassen en onafhankelijke vrouw die kiest voor zichzelf en een veilige thuissituatie voor haar kind.

Marjoleine beschrijft de avonturen van een verliefd stel dat hun weg probeert te vinden in een nieuw gezamenlijk leven in een vreemde stad. Voor Marjoleine ook letterlijk, omdat ze steeds echt de weg kwijt is in de kleine straatjes van Parijs. Voor de kenners van Parijs een feest van herkenning als zij hun dwaaltochten door de straten van Parijs beschrijft.

Voor de lezer wordt het al snel duidelijk dat Marjoleine zichzelf langzaam maar zeker verliest in een relatie waarin ze geen gelijkwaardige partners zijn en die gedoemd lijkt te mislukken. Dat ze zich wegcijfert voor het geluk van Boy wordt pijnlijk duidelijk wanneer ze, in de angst hem kwijt te raken, een andere vrouw mee naar huis nemen voor een triootje: 'De beklemming die ik voelde drukte ik zo goed mogelijk de kop in. Ik zou het gewoon doen, haar meenemen en met haar vrijen samen met hem. Hij zou dat fijn vinden en dus maakte het mij niet uit of het voor mij niet goed voelde.'

Ook het besef dat haar grote liefde kiest voor de drank in plaats van voor zijn gezin, dringt pas veel later definitief tot Marjoleine door. Dit besef komt als een mokerslag binnen als ze denkt een clochard te zien, maar zich dan realiseert dat het haar eigen man is: Er liep een man in een lange jas voor me uit. Ik ervoer de droefheid van zijn neerhangende schouders. Hij leek op een clochard. Het was mijn man.'

De wanhoop, het verdriet en de pijn die ze moet hebben gevoeld als ze beseft dat ze de liefde van haar leven en de vader van haar kind heeft verloren aan een vijand waar je niet van kan winnen is tussen de regels door te lezen. Toch wordt het verhaal niet zwaar emotioneel en blijft ze redelijk op de vlakte. Misschien omdat het gaat over een leven wat ze al lang geleden achter zich heeft gelaten en waar de scherpe randjes inmiddels door de tijd vervaagd zijn. Dat neemt niet weg dat ze zeer openhartig schrijft over haar leven in Parijs. Haar objectieve schrijfstijl zorgt er voor dat je zowel met haar als met Boy meeleeft als je je al lezende realiseert dat er een onomkeerbaar proces op gang is gebracht. Ze slaagt erin om Boy in zijn waarde te laten maar voorkomt tegelijkertijd dat ze zichzelf in een slachtofferrol manoeuvreert. Toch had iets meer emotie haar verhaal over het leven met een alcoholverslaafde het boek nog sterker gemaakt.

Al met al is Haring aan de Seine een prettig leesbaar, openhartig en integer geschreven verhaal  over leven in Parijs en de schrijnende teloorgang van een liefde.