Ode aan de liefde en de kracht van samen sterk zijn

Het Zwembad, het debuut van de Britse Libby Page, is een verhaal over wat vriendschap en gemeenschapszin voor elkaar kunnen krijgen en wat de gezamenlijk inzet voor een gemeenschappelijk doel ook persoonlijk het verschil kan maken. Dat geldt zeker voor Kate. Ze voelt zich alleen in de grote stad, lijdt aan paniekaanvallen, heeft geen sociale contacten en weinig zelfvertrouwen. Als ze voor een artikel in de lokale krant de 86-jarige Rosemary interviewt over de dreigende sluiting van het buitenzwembad in de Londense wijk Brixton, is dit de opmaat naar een grote verandering in haar leven. Rosemary, die al haar hele leven in Brixton woont, heeft door de jaren heen haar buurt zien veranderen: de bibliotheek waar ze vroeger werkte werd gesloten, de kruidenier is verdwenen en de groentewinkel van haar geliefde, twee jaar eerder overleden man George, is nu een trendy bar. Gelukkig is het buitenzwembad waar ze nog elke dag haar baantjes trekt, en waar ze George nog steeds om haar heen voelt, er nog wel. Als ook die met sluiting wordt bedreigd, wordt duidelijk dat het zwembad niet alleen een plek is om te zwemmen, maar een belangrijke sociale plek in de wijk inneemt. De beide vrouwen besluiten om zich samen in te zetten voor het behoud van het zwembad. Door hun actie laten ze zien wat de waarde is van gemeenschap en van verbondenheid, en tonen zij hoe heel gewone mensen zich sterk kunnen maken voor datgene waar hun hart ligt.

Er ontstaat een warme vriendschap tussen de twee vrouwen en Kate maakt het redden van het zwembad bijna tot een levensdoel. Door haar inspanningen wordt ze uit haar sociale isolement getrokken, wordt ze haar paniekaanvallen de baas en kan ze het leven weer vol zelfvertrouwen aan. Ze durft zich weer open te stellen voor andere mensen en de liefde.

"Het zwembad begon voor haar als werk, maar het is zoveel meer geworden dan dat. Ze heeft hier weer geleerd om te zwemmen, maar belangrijker nog, ze heeft hier weer geleerd om te leven."

Tegelijkertijd is Het Zwembad een ode aan de allesomvattende liefde tussen twee mensen die een leven lang samen één waren: Rosemary en haar George. Het buitenzwembad is een constante factor in hun leven en loopt als een rode draad door haar herinneringen. Daar beleefden ze hun eerste nacht samen en vroeg hij haar ten huwelijk. Door de herinneringen van Rosemary leren we George en hun gezamenlijke leven kennen.

"Rosemary kan zich geen periode herinneren dat het zwembad geen rol speelde in haar leven; het is net zo’n vast onderdeel als het kopje thee dat ze drinkt op haar balkon."

De bijzondere vriendschap tussen Kate en Rosemary beschrijft Page geloofwaardig. Net als haar, tussen de regels door te lezen, aanklacht tegen investeringsmaatschappijen die denken dat met geld alles te koop is en voorbijgaan aan de buurtbelangen. De saamhorigheid van de mensen die er alles aan doen om het zwembad voor hun buurt te behouden, is hartverwarmend, maar zorgt ook voor een paar kritiekpuntjes. De acties die in het begin van de redding worden uitgevoerd zullen zeker ook in het echte leven mogelijk zijn, maar dat geldt in veel mindere mate voor de acties later in het verhaal. De emotionele scène waarin Rosemary pleit voor het behoud van ‘haar’ zwembad is mooi om te lezen, maar dat je hiermee op zo’n korte termijn de doorslag kan geven om het zwembad te behouden, is op zijn zachtst gezegd, twijfelachtig. De vraag waarom ze dat al niet veel eerder in het redding proces hebben gedaan, is dan onvermijdelijk.

Verder is het onduidelijk waarom er hoofdstukken zijn gewijd aan niet nader met naam genoemde nevenpersonages, die voor het verhaal geen enkele rol van betekenis spelen. Dat geldt in nog grotere mate voor de vos die ze door de buurt laten lopen, maar waarvan nergens duidelijk wat de auteur daarmee heeft willen zeggen.

Desondanks leef je mee met Kate, ben je blij voor haar dat ze langzaam maar zeker steeds beter in haar velletje komt te zitten en voel je bijna de melancholie van Rosemary als ze terugdenkt aan een lang, gelukkig en compleet leven. Iets waarvan je hoopt dat jezelf als je zo oud bent ook op terug kan kijken. En dan zijn eigenlijk die misschien wat ongeloofwaardige puntjes voor het verhaal helemaal niet belangrijk en is het gewoon genieten van een hartverwarmende feelgood.