Boeiend tweede deel dat smaakt naar meer

Met Hof van Wonderen vervolgt de Franse auteur Victor Dixen (1979) zijn met Hof van Schaduw gestarte 'Vampyria'-sage. Hoewel er subtiel verwijzingen naar het eerste deel in het verhaal zijn verwerkt, is dit tweede boek in de serie niet op zichzelf staand te lezen. Omdat het naadloos verdergaat waar het eerste deel is geëindigd, mis je essentiële achtergrondinformatie die nodig is om het hele verhaal te begrijpen.

Let op: deze recensie bevat spoilers over het eerste boek in de serie!

Hoofdpersoon Jeanne heeft zich inmiddels als de adellijke Diane de Gastefriche opgewerkt tot de favoriete lijfwacht van Schaduwkoning Lodewijk XIV nadat ze een moordaanslag op hem heeft verijdeld. Wat hij niet weet is dat ze onder een valse naam opereert en het doel heeft om een einde te maken aan zijn Magna Vampyria. Hoewel Jeanne hem ook liever een kopje kleiner had gemaakt, zou het alternatief van de Fronde van de Prinsen dat ze op het nippertje heeft ontdekt, nog vele malen slechter voor de burgerbevolking uitpakken. In dit tweede deel gaat haar strijd in opdracht van de Fronde van het Volk om Lodewijk XIV definitief om zeep te helpen door, maar eerst moet er een einde gemaakt worden aan de mysterieuze Vrouwe van Wonderen, een vampier die hof houdt in het gangenstelsel onder Parijs en regeert over ghouls en andere gruwelijke gedrochten en dood en verdoemenis zaait onder de bewoners van Parijs. De opdracht die Jeanne en haar collega's Hélénaïs en Suraj krijgen van Lodewijk XIV is om de Vrouwe te verslaan en te achterhalen hoe zij de ghouls 'bestuurt'. De queeste van Jeanne is echter om dat te allen tijde te voorkomen.

Dixens soepele schrijfstijl leest wederom gemakkelijk en trekt je snel opnieuw de macabere wereld Magna Vampyria in. Voor zijn worldbuilding is de schrijver op bekend terrein gebleven als hij de lezer een grimmig en beklemmend Parijs en Versailles voorschotelt waar burgers als bloedbank en na zonsondergang als jachtprooi voor de vampiers fungeren. Zijn creatieve gebruik van bestaande wijken en straatnamen door simpelweg 'Saint' te vervangen door 'Sang' (bloed), zoals Sang-Germain en Sang-Honoré, en kruisbeelden te vervangen door vleermuizen, zorgt voor een extra vampiertintje. Herkenbaar, maar toch volkomen anders.

In een vervolgdeel zou je meer ontwikkeling van de personages verwachten, maar dat is amper het geval. Voor het verloop van het verhaal is dat niet storend. Ook Jeanne blijft gelijk in haar doen en laten. Voor het goede doel schroomt ze ook in dit deel niet om vrienden te verraden of misleiden. Dat maakt haar menselijk, maar niet altijd sympathiek. Bovendien is haar geloofwaardigheid op fronten aardig in het geding. Neem bijvoorbeeld de manier hoe ze telkens op miraculeuze wijze, weliswaar met hulp van vrienden, weet te ontsnappen aan de meest gevaarlijke en dodelijke situaties. Haar nogal eigenwijze en soms berekenende manier van doen staat vaak haaks op haar voornemen om vrienden nu echt trouw te zijn en te vertrouwen, waarna ze vervolgens gewoon weer haar eigen pad kiest zonder iemand daarin te kennen. Omdat het zorgt voor de nodige spanning in het verhaal, komt Jeanne daar grotendeels mee weg.

De meeste ontwikkeling heeft de auteur gestoken in de persoon van Hélénaïs, wiens achtergrond een belangrijk onderdeel van het verhaal uitmaakt en dus nodig is om te vertellen. Het is mooi hoe Dixen de onsympathieke gevoelens die je als lezer voor haar hebt weet te keren als je duidelijkheid krijgt over haar harde opvoeding door een vader die droomt van transmutatie.

Met Hof van Wonderen heeft Dixen een boeiend vervolg geschreven met tot de verbeelding sprekende creaturen en personages, politiek gekonkel, bloederige scènes en (nieuwe) vriendschappen. Het open einde en de minieme glimpjes naar onze moderne wereld die de auteur in het verhaal heeft verwerkt maken nieuwsgierig naar de volgende avonturen van Jeanne en haar strijd tegen de heerschappij van de Schaduwkoning. Een strijd die gezien het aantal boeken dat de schrijver nog voor de lezer in petto heeft nog lang niet gestreden is.