Hoge verwachtingen worden niet waargemaakt
De reden dat Lucy Vine haar debuut Hot Mess schreef, was omdat ze knettergek werd van alle mierzoete ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-romcoms. De juichende quotes op de voor- en achterzijde van de cover scheppen hoge verwachtingen en die worden nog hoger als hoofdpersoon Ellie Knight wordt omschreven als ‘een moderne Carrie Bradshaw meets Bridget Jones’.
Ellie haat haar baan en terwijl haar vrienden zich beginnen te settelen en een gezin stichten huurt Ellie, na haar laatste stukgelopen relatie, een goedkope kamer, formaat kledingkast, in een schimmelig huis. Kortom: Ellie is een ‘hot mess’. Oftewel: een aantrekkelijk persoon die zich regelmatig in een staat van chaos bevindt. Allesbehalve een ‘picture perfect’ dus, maar wie heeft wel alles voor elkaar? Meer dan voldoende ingrediënten om er een hilarisch en humoristisch verhaal van te maken zoals de cover belooft, maar helaas maakt Vine de hooggespannen verwachtingen niet waar.
Ze laat Ellie, zeker de eerste 170 bladzijden, in een continue staat van chaos verkeren en van enig normaal gedrag tussen de chaotische perioden door is amper sprake. Ellie is voornamelijk bezig met, onder druk van haar BFF’s Sophie en Thomas, van de ene ongelukkige date naar de andere te rennen. Ze laat zich tijdens zo’n date met een of andere loser onveranderlijk vol gieten met alcoholische drankjes waarna ze volkomen beschonken met hem in bed belandt en ze de volgende dag met een kater en spijt als haren op haar hoofd weer naar huis gaat. Vervolgens laat ze zich ’s avonds, wanneer ze alleen thuis zit, opnieuw vollopen. En dat allemaal terwijl ze eigenlijk helemaal geen relatie wil. Ze wil gewoon een happy single zijn die haar eigen leven kan leiden en doen wat ze zelf wil zonder dat iemand haar zegt wat ze moet doen. Maar ondertussen laat ze zich door iedereen koeioneren om te gaan voldoen aan het ‘ze leefden nog lang en gelukkig’-plaatje en is ze eigenlijk, zowel privé als zakelijk, doodongelukkig. De beloofde hilarische humor is daarbij helaas ver te zoeken.
Pas op bladzijde 176 begint het verhaal interessanter te worden en krijgt Ellie eindelijk meer persoonlijkheid. Hierdoor wordt haar personage een stuk geloofwaardiger. Dan weet Vine je zelfs op momenten te raken. Bijvoorbeeld als ze beschrijft hoe Ellie haar onlangs overleden moeder mist.
'Ik red het wel zonder haar – ik lach, ik weet wat ik moet doen om te overleven – maar mijn leven wordt nooit meer zo fijn als toen zij er nog was. Het komt soms nog met een klap binnen hoe erg het is dat iedereen gewoon maar doorgaat alsof de belangrijkste persoon op aarde niet is verdwenen. Ik word er droevig van en nu zit ik op de trap in m’n eentje te huilen. En dan huil ik nog even door uit schaamte voor mijn tranen.'
Vanaf dat moment wordt het verhaal minder oppervlakkig en worden de chaotische momenten beter gedoseerd. Hierdoor neemt het leesplezier aanzienlijk toe en het is jammer dat dat pas zo laat in het verhaal gebeurt. Als een soort sub-verhaal in het verhaal loopt er een mailwisseling met Ellies vader Alan, waarin hij delen van een manuscript dat hij aan het schrijven is naar Ellie en haar zus Jennifer in Amerika stuurt. Dit manuscript voegt inhoudelijk niets toe en heeft geen enkel ander doel dan de draak te steken met de ’Vijftig tinten grijs’-serie. Het is tenenkrommend slecht geschreven, duurt soms pagina’s lang en weet geen enkel moment te boeien. Sterker nog, het is stomvervelend om te lezen en je krijgt de neiging om deze stukken tekst te laten voor wat ze zijn en door te bladeren naar het eigenlijke verhaal. Waarschijnlijk wil Vine hiermee aangeven dat zij de schrijfstijl van Vijftig tinten grijs niet kan waarderen, maar ze doet hiermee ernstig afbreuk aan haar eigen boek. Het was het verhaal zeker ten goede gekomen als deze passages tijdens het redigeren waren geschrapt.
Hot Mess heeft op het eind een hoog ‘happy end’ gehalte. Niet mierzoet, maar van iemand die zegt niet te houden van ‘ze leven nog lang en gelukkig’-verhalen zou je een iets ander einde verwachten.
Reageer op deze recensie