Fijne feelgood novelle, die smaakt naar meer

In Italiaanse toestanden van feelgoodauteur Tamara Haagmans, krijgt paparazzi fotograaf Fleur van haar werkgever de opdracht om af te reizen naar Italië om de mysterieuze miljonair Stephano Visconti op te sporen en op te foto te zetten. Een schier onmogelijke opdracht omdat het nog geen enkel roddelblad is gelukt om dat voor elkaar te krijgen. Na enkele hopeloze pogingen om bij Stephano in de buurt te komen, komt Fleur een oude bekende tegen: Raoul. Een man waar ze ooit een spannende nacht mee heeft beleefd om daarna voor altijd uit zijn leven te verdwijnen. Tenminste, dat was Fleur’s bedoeling. Maar nu ze hem opnieuw ontmoet lijkt hij haar lot in de loterij te zijn om bij Stephano in de buurt te komen. Heerlijk hapje Raoul is Stephano’s privéchauffeur. Ze gaat met hem op date en stiekem vindt ze dat helemaal geen straf.

In een novelle van zo’n 88 pagina’s is het belangrijk dat de opbouw kort en krachtig is. De personages moeten in een paar zinnen gekaraktiseerd worden, er moet een middenstuk en een afgerond einde zijn. Van iemand die live met door uit het publiek geroepen woorden een verhaal uit haar mouw schudt, moet dat bijna een peulenschil zijn. En, ik had eigenlijk niet anders verwacht, Tamara kwijt zich prima van haar taak. Ze zet Fleur als personage in de proloog neer door haar een nogal pikant besluit te laten nemen waarmee ze zich van haar al te brave kant ontdoet. Deze nieuwe zelfverzekerdheid komt haar goed van pas als het verhaal echt van start gaat.

Ze timmert aan de weg als Paparazzi fotograaf voor het roddelblad Gossip, maar eigenlijk is ze daar, diep van binnen, veel te lief voor. Ze laat zich overrompelen door haar hoofdredacteur Hanne (wat een verschrikkelijk type, zeg!), om koste wat kost die begeerlijke miljonair voor haar lens te vangen.
Raoul als veel te knappe chauffeur die Fleurs hoofd op hol brengt doet bij jou als lezer direct allerlei alarmbellen rinkelen. Je hebt in tegenstelling tot Fleur al snel door hoe de vork in de steel zit. Dat maakt de onwetendheid van Fleur en de acties die zij onderneemt des te leuker om te lezen.
Tussen de bedrijven door hekelt Tamara de werkwijze van de roddeljournalistiek: alles voor het perfecte plaatje. Die overspelige zanger (herkennen we daar niet Marco Borsato in?) en het achtervolgen tot soms de dood erop volgt, waarbij je direct de dodenrit van prinses Diana voor ogen krijgt. De reden dat Stephano niet gefotografeerd wil worden heeft daar eigenlijk alles mee te maken.

Met Italiaanse toestanden heeft Haagmans een rasechte feelgood geschreven waar je je prima mee kunt vermaken. Het heeft humor, romantiek en een verdrietige noot wat er net dat kleine beetje diepgang aan geeft. En de moraal van het verhaal: blijf trouw aan jezelf en laat je niet dwingen tot dingen waardoor je jezelf niet meer recht in de ogen kunt kijken. Voorspelbaar? Zeker. Maar wat maakt dat uit? Het maakt het leesplezier er geen minuut minder om. Het is je gewoon 88 pagina’s lekker onderdompelen in Italiaanse sferen en genieten. Een heerlijk ‘tussendoortje’ (en dat bedoel ik positief) want zo hebben we toch een klein beetje Tamara Haagmans om de tijd totdat haar nieuwe roman Met een beetje geluk in de winkels ligt, te overbruggen.