Fijne feelgood met net dat beetje meer

Vanaf de eerste alinea is duidelijk dat de ik-persoon Robin helemaal klaar is met mannen als ze op een terras ongevraagd gezelschap krijgt van de zeer aantrekkelijke fotograaf Max ‘Luke Skywalker’ d’Oliveira:

“Knappe mannen … Ze denken dat de hele wereld hun privéterrein is en dat vrouwen niet anders kunnen dan en masse aan hun voeten neervallen.”

Maar dan kennen ze Robin nog niet! Teleurgesteld in de liefde met een ex die vreemd is gegaan met haar Best Friend Forever Alix, houdt ze alle mannen stevig op afstand. Maar als ze Max opnieuw tegenkomt en door hem wordt overgehaald om als tekstschrijfster mee te werken aan een project over bijzondere liefdesrelaties ziet ze in hem al snel een ‘friend with benefits’. Geen vaste relatie, gewoon gezellig. Al past ze er wel voor om hem aan Alix voor te stellen.

Zeker in het begin is het een heerlijk luchtig verhaal met leuke tot de verbeelding sprekende personen. Ze zijn de dertig al gepasseerd en hebben het nodige meegemaakt in hun leven. Behalve dat Robin teleurgesteld is in de liefde, heeft ze ook als kind van een alleenstaande moeder in een bekrompen dorp een niet al te gelukkige jeugd gehad. Ze schaamt zich een beetje voor haar moeder, die zich alleen nog maar interesseert voor eten. De enorm met zichzelf ingenomen Alix is echt een verschrikkelijk type: met een vriendin als zoals zij heb je geen vijand meer nodig! Ze vlindert van de ene man naar de andere en eist alle aandacht voor zichzelf op. Maar is Alix echt wel zo, of is dit alleen de buitenkant? En de aantrekkelijke Max is ook geen onbeschreven blad. Duidelijk is dat er iets traumatisch in zijn leven is gebeurd. Maar wat? Dat blijft lange tijd onduidelijk. Aandoenlijk is de Russische Sveta, die niet geaccepteerd wordt door de familie van haar Nederlandse echtgenoot, en in Robin een lieve vriendin vindt.

Aline van Wijnen slaagt erin de verschillende personages geloofwaardig neer te zetten en je het gevoel te geven dat je even deel uitmaakt van hun leven. Door de beschrijvingen van hun uiterlijk zie je ze ook gewoon voor je. Alhoewel, de aardappelneus van Alix tovert nou niet direct een aantrekkelijke, mannen verslindende vrouw op je netvlies. Je wilt tegen Robin zeggen dat ze zo’n lot uit de loterij als Max met beide handen moet grijpen om hem nooit meer te laten gaan. Ook wil je Alix met haar gedram linea recta weer de deur uit bonjouren en erger je je groen en geel aan Robins nieuwe bovenbuurvrouw die met de geluidsoverlast die haar kinderen veroorzaken wel een lesje opvoedkunde kan gebruiken. En dan natuurlijk Max: de prins op het witte paard en, bijna, te mooi om waar te zijn.

Door de levendige, ongekunstelde dialogen zit je regelmatig met een grote glimlach op je gezicht. Maar ondanks het luchtige karakter is Liefde met gebruiksaanwijzing zeker geen oppervlakkig boek. Zeker op het laatst als het verleden Max inhaalt, verandert de luchtige, humorvolle toon van het verhaal en wordt het op slag een stuk serieuzer. Dan moet je af en toe een brok wegslikken en gun je zowel Robin als Max, en zelfs een heel klein beetje Alix, een happy end.