Hartverscheurend verhaal over liefde, dood en hoop

Direct op de eerste pagina wordt duidelijk dat hoofdpersoon Mara voor een zeer ingrijpende keuze in haar leven staat: zij heeft besloten dat zij over vijf dagen een einde aan haar leven zal maken.  

Mara lijdt aan de ziekte van Huntington: een afschuwelijke hersenziekte die uiteindelijk leidt tot een leven als een kasplant. Vanaf het moment dat zij de diagnose krijgt is zij vastbesloten om het nooit zover te laten komen. Zij besluit de regie over haar leven en uiteindelijk ook het moment om uit het leven te stappen in eigen hand te houden. Nog vijf dagen begint op de eerste dag waarop zij beseft dat haar tijd om te sterven gekomen is. Dan start het aftellen van de dagen waarin zij terugkijkt op haar leven, haar werk, de toewijding van haar ouders, haar grote liefde Tom en haar (geadopteerde) 5-jarige dochtertje Lakshmi. Een afschuwelijk moeilijk besluit dat zeer geloofwaardig is beschreven door auteur Julie Lawson Timmer.  

De tweede verhaallijn is het verhaal van Scott. Hoewel veel minder dramatisch, niet minder aangrijpend. Hij heeft samen met zijn zwangere vrouw Laurie één jaar gezorgd voor Curtis, die hij liefdevol Kleine Man noemt. Hij beschouwt hem als zijn eigen zoon, maar over vijf dagen zit de gevangenisstraf van Curtis’ biologische moeder erop en zal Curtis weer bij haar gaan wonen. Scott worstelt met alle emoties die gepaard gaan met dit naderende afscheid dat bijna lichamelijk pijn doet.  

Scott en Mara kennen elkaar via de anonieme chat op een internetforum voor ouders van geadopteerde kinderen. Zonder dat Scott dit beseft hebben ze beiden te maken met de deadline van vijf dagen. Scott kan zowel privé als op het forum zijn emoties over het naderende afscheid volop delen. Dit in tegenstelling tot Mara, die haar besluit in alle eenzaamheid zonder hulp van wie dan ook zal moeten uitvoeren.  

Het is intriest om te lezen hoe zij afscheid neemt van al haar dierbaren zonder dat deze beseffen dat dit een afscheid is. Een afschuwelijk eenzaam proces dat je, ook in het echte leven, niemand toewenst. Dat doet je beseffen dat we dolblij mogen zijn dat in Nederland euthanasie een bespreekbaar alternatief is, waarin ook de nabestaanden op een waardige manier afscheid kunnen nemen en je het proces gezamenlijk kunt ingaan.  

Je kunt niet anders dan een groot respect voor Mara hebben om de keuze die zij maakt en hoewel zij haar man en dochter ongelooflijk veel pijn zal doen, getuigt deze keuze ook van een grenzeloze liefde. Zij behoedt hen in haar ogen voor een leven vol zorg voor het lege omhulsel van wat ooit hun vrouw en moeder was. Met haar keuze geeft ze hen ongevraagd en noodgedwongen de vrijheid voor een zorgeloze nieuwe fase in hun leven. Een leven waarin zij zich Mara zullen herinneren zoals ze was en niet als het wrak waarin zij vroeger of later onherroepelijk zou veranderen. Een keuze waarvan je hoopt dat je die nooit zelf zal hoeven maken.  

Ook voor Scott is het afscheid van Curtis het begin van een nieuwe fase in zijn leven. Met de geboorte van zijn dochtertje zal hij binnenkort zijn eigen gezin starten. Ondanks dat hij daar reuze naar uitkijkt, voelt het zonder Curtis eigenlijk niet compleet. Zeker als je zelf kinderen hebt begrijp je de worsteling van Scott met deze emoties als geen ander.  

Nog vijf dagen is een respectvol geschreven verhaal over liefde, onmogelijke keuzes, hoop, leven en dood, waar je zo nu en dan een brok van in je keel krijgt. Prachtig, maar hartverscheurend.