Pelgrimstocht op herhaling

In Roadtrip vertelt het schrijversechtpaar Graeme Simsion en Anne Buist het vervolgverhaal van Martin en Zoë, de pelgrimgangers die elkaar drie jaar geleden ontmoetten tijdens de Camino in het gelijknamige boek. Camino was het eerste boek dat ze samen schreven nadat ze zelf deze pelgrimstocht hadden gelopen en de noodzaak voelden om hun eigen ervaringen te verwerken in een verhaal. Camino leek te eindigen in een happy end, maar in Roadtrip blijkt dat de relatie van Zoë en Martin geen stand heeft gehouden. Als Camille, die onlangs de diagnose MS heeft gekregen, aan Zoë vraagt om haar en haar echtgenoot Gilbert, te vergezellen op een pelgrimstocht naar Rome, neemt Zoë contact op met Martin met de vraag of ze zijn karretje mag lenen, zodat Camille hoe dan ook de eindstreep haalt. Martin ziet dit als een nieuwe kans op een toekomst met Zoë en besluit om, samen met zijn dochter Sarah, aan te sluiten. Tot zijn afschuw maakt ook de Duitse Bernard, aan wie hij zich in Camino heeft doodgeërgerd, ook zijn opwachting. De vertaling is in handen van Mariëtte van Gelder.

Dat de auteurs uit eigen ervaring spreken, komt tot uiting in de beeldende beschrijvingen van de wandelwegen, de desolate sfeer in de bergdorpjes en de moedeloosheid van de dorpsbewoners, die levensecht voelen. Het gebruik van Franse en Italiaanse woorden in de dialogen, versterken dat gevoel. Dat de auteurs goed op elkaar ingespeeld zijn, blijkt uit het feit dat niet te achterhalen is wie welk passage heeft geschreven. Het is een goedlopend, vlotlezend verhaal, waarin alleen de ‘tone of voice’ van ik-personen Zoë en Martin, wat meer verschillend had mogen zijn. Hoewel bij elk hoofdstuk is aangegeven vanuit welk perspectief het geschreven is, moest ik regelmatig even terugkijken wie er aan het woord was. We zien de andere vier personages alleen vanuit het gezichtspunt van Zoë en Martin die helemaal betrouwbaar is. Ze hebben bijvoorbeeld allebei een andere mening over Sarah. Martin bekijkt zijn dochter bijvoorbeeld als een liefhebbende overbezorgde vader, terwijl Zoë haar eerder als verwend nest ziet, dat de aandacht van haar vader niet wil delen.

Ondanks dat het verhaal opnieuw over een pelgrimstocht gaat, is Roadtrip toch een ander soort verhaal geworden. Het aantal personages blijft, op een enkele pelgrimganger na, beperkt tot het groepje dat Camille naar Rome brengt. De tocht zelf is niet te vergelijken met de tocht van drie jaar eerder. Het is koud, het regent, de dorpsbewoners zijn stug, de hotels vaak ongastvrij en de maaltijden weinig gevarieerd. Waar je in Camino bijna zelf zin krijgt om je wandelschoenen aan te trekken, ontbreekt deze behoefte totaal tijdens het lezen van Roadtrip. De bezinning over in het verleden genomen besluiten speelt ook in dit verhaal een rol. Dat speelt tussen Zoë en Martin, maar nog veel meer tussen Zoë en Camille. Terugkerende thema's binnen de onderlinge relaties van de hoofdpersonen zijn bezinning, loslaten, vergeven, vriendschap en misschien ook wel egoïsme. Op de achtergrond speelt nog iets tussen Camille en Zoë waarop je lange tijd de vinger niet kunt leggen. Iedereen doet voorkomen alsof ze puur meelopen om Camille te steunen, maar in de praktijk zijn het vooral egoïstische beweegredenen om hun eigen geluk te bewerkstelligen. Voor mij kwam dat vooral tot uiting in de manier waarop ze Camille proberen te overtuigen dat haar bijna-ex Gilbert de meest praktische oplossing is om de rol van mantelzorger op zich te nemen. Camille wordt door haar ziekte een 'project', zonder rekening met haar gevoelens te houden. Dit gegeven zorgt voor diepgang in het verhaal, zonder dat het te zwaar wordt aangezet, en zorgt tegelijkertijd voor de ontwikkeling die de personages doormaken.

Pas als in het sluitstuk het noodlot toeslaat, beseft iedereen waar het echt om draait in het leven. Het enigszins open einde suggereert dat ze de juiste beslissingen zullen nemen. Of het uiteindelijk zal eindigen in een happy end voor Martin en Zoë blijft vooralsnog opnieuw een open vraag.