Lezersrecensie
Girl Power it is!
Lisa Bjarbo, Johanna Lindbäck en Sara Ohlsson hebben ieder afzonderlijk hun sporen in het Zweedse auteurslandschap al ruimschoots verdiend, maar voor de young adult Ugly Girls hebben ze de handen in een geslagen. Gedrieën vertellen ze het verhaal vanuit het personale perspectief van de zeer uitgesproken Tilde, de observerende Eleni en de populaire en snel verveelde Jasmine. Lammie Post-Oostenbrink droeg zorg voor de vertaling.
In de schrijfstijl is niet te merken dat het boek door drie verschillende auteurs is geschreven. Door de wisseling in het perspectief leer je de drie meiden en hun achtergrond op verschillende manieren kennen. Niet alleen hoe ze zichzelf zien, maar ook hoe ze gezien worden door anderen.
Als Tilde opeens haar weinig charmante schoolfoto ontdekt op een Instagram-account dat Ugly Girls heet, is ze volkomen van slag. Ze heeft zich nooit lelijk gevoeld, maar nu begint ze daaraan te twijfelen. In eerste instantie vinden de meeste scholieren het een grote grap, maar als zelfs de populaire Jasmine niet veilig blijkt te zijn, duurt het niet lang voordat alle meisjes bang zijn om het volgende slachtoffer te worden.
De drie totaal verschillende jonge meiden zitten in dezelfde klas maar praten nauwelijks met elkaar en hebben weinig tot niets met elkaar gemeen. Door hun verschillende kwaliteiten vullen ze elkaar echter goed aan in het onderzoek naar de dader. Resultaat is een moderne ‘whodunnit’ waarin telkens een verdachte kan worden weggestreept en je samen met de meiden de puzzel probeert op te lossen. Een ding weten ze zeker: het moet een jongen zijn. Deze veronderstelling wordt extra gevoed door de discutabele manier waarop docent Sibbe de jongens voortrekt ten nadele van de meisjes en zij het idee hebben dat de jongens alles kunnen maken zonder daarvoor de consequenties te dragen.
(Cyber)pesten en de impact die dat heeft op de slachtoffers zijn thema’s die er overduidelijk bovenuit springen. Dat de auteurs vervolgens laten zien dat je dat niet over je kant hoeft te laten gaan en je uit die slachtofferrol kunt stappen door samen sterk te zijn is een belangrijk onderdeel van het boek. Girl power it is en hun wraak is zoet als de pester publiekelijk een koekje van eigen deeg krijgt!
De samenwerking tussen de drie meiden zorgt misschien nu (nog) niet voor innige vriendschap, maar zorgt wel voor een groter samenhorigheidsgevoel en een prettigere schoolomgeving waar geen plaats is voor pestgedrag. Het maakt benieuwd naar de ontwikkeling van de personages in de volgende delen van de serie waarin ze voor nieuwe problemen komen te staan.
In de schrijfstijl is niet te merken dat het boek door drie verschillende auteurs is geschreven. Door de wisseling in het perspectief leer je de drie meiden en hun achtergrond op verschillende manieren kennen. Niet alleen hoe ze zichzelf zien, maar ook hoe ze gezien worden door anderen.
Als Tilde opeens haar weinig charmante schoolfoto ontdekt op een Instagram-account dat Ugly Girls heet, is ze volkomen van slag. Ze heeft zich nooit lelijk gevoeld, maar nu begint ze daaraan te twijfelen. In eerste instantie vinden de meeste scholieren het een grote grap, maar als zelfs de populaire Jasmine niet veilig blijkt te zijn, duurt het niet lang voordat alle meisjes bang zijn om het volgende slachtoffer te worden.
De drie totaal verschillende jonge meiden zitten in dezelfde klas maar praten nauwelijks met elkaar en hebben weinig tot niets met elkaar gemeen. Door hun verschillende kwaliteiten vullen ze elkaar echter goed aan in het onderzoek naar de dader. Resultaat is een moderne ‘whodunnit’ waarin telkens een verdachte kan worden weggestreept en je samen met de meiden de puzzel probeert op te lossen. Een ding weten ze zeker: het moet een jongen zijn. Deze veronderstelling wordt extra gevoed door de discutabele manier waarop docent Sibbe de jongens voortrekt ten nadele van de meisjes en zij het idee hebben dat de jongens alles kunnen maken zonder daarvoor de consequenties te dragen.
(Cyber)pesten en de impact die dat heeft op de slachtoffers zijn thema’s die er overduidelijk bovenuit springen. Dat de auteurs vervolgens laten zien dat je dat niet over je kant hoeft te laten gaan en je uit die slachtofferrol kunt stappen door samen sterk te zijn is een belangrijk onderdeel van het boek. Girl power it is en hun wraak is zoet als de pester publiekelijk een koekje van eigen deeg krijgt!
De samenwerking tussen de drie meiden zorgt misschien nu (nog) niet voor innige vriendschap, maar zorgt wel voor een groter samenhorigheidsgevoel en een prettigere schoolomgeving waar geen plaats is voor pestgedrag. Het maakt benieuwd naar de ontwikkeling van de personages in de volgende delen van de serie waarin ze voor nieuwe problemen komen te staan.
1
Reageer op deze recensie