Feelgood met een lach en een traan

Door het heftige begin belooft Uit het dagboek van Grace van Ciara Geraghty meer te zijn dan zomaar een luchtige feelgoodroman. In de proloog zorgt een stomdronken Grace er in een onbezonnen actie voor dat haar broer Patrick tragisch om het leven komt. Als het boek daarna de draad van Grace’s leven weer oppakt zijn we bijna een jaar verder en gaat het verhaal luchtig van start.

Aan het woord is Grace. Ze is een opvallende verschijning met haar lengte van één meter tachtig, haar maatje meer en haar rode haardos. Ze loopt in haar saaie baan de kantjes ervan af en heeft precies een jaar, drie maanden, negen weken en zes dagen een relatie met Shane, de broer van haar beste vriendin Caroline. Als ze na de vrijdagmiddagborrel dronken in bed belandt bij haar collega Bernard, een suffe, slecht geklede nerd van de IT-afdeling, is dat de start van een niet meer te stoppen proces om te leren omgaan met het enorme schuldgevoel dat haar sinds de dood van haar broer in een wurggreep houdt.

Het lijkt alsof Grace er onbekommerd op los leeft met de nodige drankgelagen. Je zou toch denken dat ze na zo’n traumatische gebeurtenis de drank zou laten staan. Dit zorgt er in eerste instantie voor dat je weinig sympathie voor haar op kunt brengen. Maar gaandeweg het verhaal verandert dat als je steeds meer inzicht krijgt in haar gevoelsleven. Ze wordt aan het lijntje gehouden door Shane: een blonde Adonis die vooral met zichzelf en zijn carrière bezig is en alleen maar commentaar op haar uiterlijk heeft. Pas nadat ze met Bernard in bed is beland, komt ze tot de conclusie dat haar relatie met Shane een krampachtig vasthouden is aan iets wat allang niet meer bestaat. Vanaf dat moment sluit je Grace in je hart en zie je haar met vallen en opstaan weer richting aan haar leven geven. Ze hunkert naar de liefde van haar moeder, die haar na de dood van Patrick keer op keer (misschien begrijpelijk) bitter afwijst:

‘Ik heb hem gebaard, ik heb hem negen maanden gedragen. Ik heb hem zijn naam gegeven. Ik heb hem opgevoed. En hij is weg. En ik ben er nog. En zo hoort het niet te zijn. Zo moeten de dingen niet gaan. Het heeft níets met jou te maken.’ Het laatste spuugde ze uit en haar blik sneed me in tweeën.

‘Ja, maar ik ben er nog wel. Jij hebt mij ook gedragen. Ik ben er nog.’

Toen draaide ze zich om en liep langzaam bij me vandaan.

Hartverscheurend. Natuurlijk heeft ze schuld aan de dood van haar broer en dat zal ze haar hele leven met zich mee moeten dragen. Maar als zij niet verder gaat met haar leven, is de dood van Patrick voor niets geweest. Voordat ze zichzelf dat toestaat, heeft ze nog een lange weg te gaan. Een proces dat Geraghty geloofwaardig beschrijft.

Het verhaal wordt gedegen opgebouwd met een evenwichtige afwisseling tussen luchtige en zwaardere thema’s. Hoewel de rode draad de dood van Patrick is, en hoe Grace daarmee leert omgaan, komen er tal van andere zaken aan bod. De verwikkelingen op haar werk, het liefdesleven van Caroline (dat ook bij Grace voor de nodige stress zorgt) en het huwelijk van haar zusje waarvoor ze als eerste bruidsmeisje van alles moet regelen, geven het verhaal net de luchtigheid die het nodig heeft. Hiermee voorkomt ze dat het boek verwordt tot een grote tranentrekker. Vooral de zelfspot die ze Grace in de mond legt, zorgt regelmatig voor een glimlach op je gezicht. Tel daar haar gemakkelijk leesbare schrijfstijl bij op en je hebt alle ingrediënten voor een feelgood met een lach en traan. De epiloog, die je opnieuw een jaar verder in het leven van Grace brengt, knoopt alle losse eindjes aan elkaar en zorgt ervoor dat je het boek tevreden dicht kunt slaan.

Het boek is eerder uitgegeven onder de titel Verdronken in jou en is nu door de uitgever in een nieuw feelgood jasje gestoken. Jammer genoeg doet dat geen recht aan de roodharige, stevige Grace, of aan het inhoudelijke verhaal.