Liefde overwint alles: zelfs voor een grofgebekte eikel

Eigenlijk stond ik niet te springen om verder kennis te maken met Baron ‘Vicious’ Spencer, de hoofdpersoon in het eerste deel van de Sinner of Saints-serie van de Amerikaanse auteur L.J. Shen. In DEFY, deel 0.5, was hij een arrogante, niets en niemand ontziende eikel met psychopathische trekjes waar je geen greintje sympathie voor kon opbrengen. Toch was ik nieuwsgierig naar zijn verhaal. Waarom hij zo was moest een reden hebben. En waar kwam zijn obsessie voor Emilia vandaan? Dus toch het boek opgepakt en mijn kennismaking met Vicious hernieuwd.

Na DEFY zijn we zo’n tien jaar verder. Vicious heeft samen met de drie andere ‘HotHoles’ een prestigieus succesvol advocatenkantoor opgericht: FHH. Hij zit nog steeds vol woede en als hij Emilia in New York weer tegen het lijf loopt, is hem er alles aan gelegen om haar in te lijven en haar bij een van zijn snode plannen te betrekken. Emilia, net ontslagen, kan door de zorg voor haar zieke zusje Rosie amper het hoofd boven water houden. Als Vicious haar een baan als zijn persoonlijke PA met een riant salaris en een luxe appartement aanbiedt kan ze niet anders dan zijn aanbod aan nemen.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Vicious en Emilia. Als Vicious aan het woord is, straalt alles een enorme boosheid uit. De schrijfstijl van L.J. Shen is daar helemaal op aangepast. Ze laat uit Vicious mond de ene f*ck na het andere schuttingwoord komen. De schrijfstijl die ze gebruikt als ze Emilia aan het woord laat is volkomen anders: liefelijker zonder enig onvertogen woord.

Vicious werkt de ene vrouw na de andere af, heeft lak aan de hele wereld en hij is vervuld van een haatmissie tegen zijn doodzieke vader, maar vooral tegen zijn stiefmoeder Jo. Het is hem er alles aan gelegen om te voorkomen dat ze ook maar een cent opstrijkt van de erfenis als zijn vader zijn laatste adem uitblaast. Voor dit plan heeft hij Emilia nodig. Er zit zoveel opgekropte woede maar tegelijkertijd eenzaamheid in en als lezer heb je geen idee waar dat vandaan komt. Het valt dan ook niet mee om enige sympathie voor deze arrogante eikel die vrouwen behandelt als gebruiksvoorwerpen op te brengen. Dat geldt trouwens ook voor de andere ‘HotHoles’ die regelmatig in het verhaal langskomen. Positieve uitzondering hierop is Jaime (hoofdrolspeler in DEFY) die gelukkig getrouwd en vader van een dochtertje is.

Je kunt dan ook totaal niet begrijpen waarom Emilia altijd van Vicious heeft gehouden. Hij heeft haar altijd alleen maar dwars gezeten en vernederd. Gelukkig past ze ervoor om vrouw nummer zoveel van Vicious te worden. Het is grappig hoe ze zich totaal niet door hem laat intimideren en hem regelmatig van repliek dient. Hoewel hem dat vreselijk irriteert, kan hij het ook wel waarderen. Dat zorgt voor een leuke interactie tussen de twee. Het grappige is dat Emilia met haar lavendelkleurige haren en ronduit aparte kleurige outfits compleet het tegenovergestelde is van de gelikte Vicious in zijn dure designkleren: ‘opposites attract’ is hierop zeker van toepassing.

Als langzaam duidelijk wordt wat er in de jeugd van Vicious gebeurd is en wat hem heeft gemaakt tot de persoon die hij nu is, begin je hem als personage te begrijpen en kun je zelfs sympathie voor hem opbrengen. Zeker als hij zich zowel letterlijk als figuurlijk blootgeeft aan Emilia, zie je in de volwassen man het kleine jongetje, dat op jonge leeftijd zijn moeder verloor en overgeleverd was aan een afschuwelijke stiefmoeder en haar nog verschrikkelijkere broer, zonder dat zijn vader hem beschermde. Vanaf dat moment komen alle lijntjes bij elkaar en wordt de reden van Vicious allesoverheersende woede verklaard net als de reden van Emilia’s liefde voor Vicious.

Zoals gebruikelijk in een new adult komt er een flinke portie seks in voor. Daar heb ik geen problemen mee, maar het enige dat me tegen de borst stuit, is hoe de ‘HotHoles’ vrouwen als gebruiksvoorwerpen zien en er van enig respect geen sprake is. En nog onbegrijpelijker vind ik het dat die vrouwen zich daarvoor laten gebruiken! Pas als de mannen ‘de ware’ ontmoeten komt er respect om de hoek kijken en worden ze monogaam. Maar daarvoor was het elke nacht een ander schatje dat zonder pardon weer buiten de deur werd gezet zonder ze ooit nog een blik waardig te keuren. Ze zijn natuurlijk de ‘bad boys’ in het verhaal en dat verklaart wel hun houding, maar eerlijk gezegd had dat voor mij wel een graadje minder gemogen.

Dat is maar een klein puntje van kritiek, want verder heb ik me prima vermaakt met het boek en kijk ik uit naar het volgende deel in de serie waarin Dean de hoofdrol speelt.