You go, girl!

Vanaf de eerste bladzijde sluit je hoofdpersoon Lucy Daumier uit Zomer in het kunstcafé, de debuutroman van Sue McDonagh, in je hart. Ze wint een grote, paarse motor en als ze helemaal enthousiast thuis komt reageert haar man Gerry dat ze hem beter kan verkopen omdat ze het geld beter voor andere dingen kunnen gebruiken en ze te dik is om in een motorpak te passen. Pardon? Met zo’n man heb je geen vijanden meer nodig. Gelukkig laat Lucy zich door zijn opmerking niet uit het veld slaan. Ze neemt stiekem motorrijles en is vastbesloten haar man zijn ongelijk te bewijzen. You go girl!

De 35-jarige Lucy, samen met haar zakenpartner Richard eigenaar van Het Kunstcafé, is een beetje onhandig, aan de mollige kant en bijna te lief voor deze wereld. Dit in tegenstelling tot haar man Gerry, die doet waar hij zin in heeft zonder rekening met Lucy te houden en haar alleen de ene sneer naar de andere naar haar hoofd te gooien. Zo’n man die ieder ander allang de deur had uitgegooid. Hij klaagt dat ze weinig geld hebben, maar ondertussen hangt zijn kast vol met designkostuums en boekt hij dure golftripjes met zijn maatjes. En dat zijn dan alleen nog maar de dingen waarvan Lucy weet heeft. Waar hij verder nog geld aan uitgeeft, ontdekt Lucy pas veel later. Nee, dan Ash, haar motorrijinstructeur! Hoewel hun eerste kennismaking niet helemaal van een leien dakje gaat, springen de vonken tussen hen al snel over. Maar Lucy is getrouwd en Ash heeft dochtertje Daisy. Tel daar oppas Sarah, die zo haar eigen plannen met Ash heeft, bij op en je begrijpt dat een happy end helemaal nog niet zomaar voor het oprapen ligt.

De sfeer die Sue McDonagh weet te schetsen is geloofwaardig. Het kunstcafé zou zomaar in het echte leven kunnen bestaan. Ook de personages en de dialogen zijn uit het leven gegrepen. Dat is misschien ook niet zo heel verwonderlijk, want McDonagh heeft haar eigen leven als inspiratiebron gebruikt. Zij heeft een kunstatelier dichtbij het strand en is zelf lid van de werkelijk bestaande Curvey Riders, een motorclub alleen voor vrouwen, die in het verhaal Het Kunstcafé als hun verzamelplaats gebruiken. Al lezende krijg je zin om naar Wales te vertrekken en een heerlijke kop koffie in Het Kunstcafé te gaan drinken, van de heerlijke cup cakes van Richard te smullen en te genieten van de schilderijen en andere kunst in het café.

Lucy’s motorrijlessen zijn vallen en opstaan en zijn synoniem voor haar persoonlijk leven. Haar steeds meer toenemende zelfvertrouwen op de motor, zorgt ervoor dat ze ook steeds zelfstandiger wordt in de keuzes die ze maakt. Ze maakt nieuwe vrienden, laat zich steeds minder ringeloren door Gerry en groeit uit van het gewillige vrouwtje dat ze door toedoen van Gerry is geworden, tot een sterke onafhankelijke vrouw die haar eigen leven ter hand neemt en de kaas niet langer van haar brood laat eten.

"Ze moest altijd toegeven en mensen over zich heen laten lopen. Nou, daar was ze klaar mee. Ze was niet langer een deurmat. Ze was sterk en onafhankelijk en ze had dit gedoe niet nodig. … Ik laat mezelf nooit meer pesten. Nooit."

De wat rommelige opbouw van het verhaal en de paar slordige foutjes neem je voor lief terwijl je je lekker onderdompelt in het leven van Lucy. Een leven met hoogte- en dieptepunten, humor, verdriet, liefde en ruzie. Net als het echte leven, waarin ook niemand perfect is. Een heerlijk debuut dat smaakt naar meer!