‘Assepoester meets Lolita’ in teleurstellende roman

De Duitse Nele Neuhaus is in Nederland vooral bekend van haar thrillers met het speurdersduo Pia Kirchhoff en Oliver von Bodenstein. Met Zomer van de waarheid, het eerste deel van de trilogie rond Sheridan Grant, zoekt ze een totaal ander genre op. Behalve een familiesaga is het vooral een coming of age-roman die zich afspeelt in Nebraska. Het boek is eerder uitgegeven onder haar meisjesnaam Nele Löwenberg. De vertaling is van Michael de Wee.

Het verhaal wordt verteld door de zestienjarige Sheridan Grant, de ik-persoon in het verhaal. Ze woont met haar adoptieouders en broers op een boerderij tussen de uitgestrekte maisvelden van Nebraska. De talentvolle en muzikale Sheridan neemt het eentonige boerenleven en het strenge regime van haar adoptiemoeder voor lief, maar ze is vastbesloten om, zodra ze achttien is, de wijde wereld in te trekken om haar geluk als zangeres te beproeven. Ze is nieuwsgierig naar haar afkomst, die angstvallig door haar adoptieouders geheim wordt gehouden. Als ze besluit om zelf op zoek te gaan ontdekt ze al snel de identiteit van haar moeder en is het kleine beetje respect dat ze voor haar adoptiemoeder had als sneeuw voor de zon verdwenen. Terwijl ze haar nieuwverworven kennis voor zich houdt, wordt ze zich ondertussen bewust van haar seksualiteit en stapt ze zonder schroom van de ene seksuele relatie in de andere met (veelal oudere) mannen. Escapades die ze net zo angstvallig geheimhoudt.

In Duitsland is de serie inmiddels behoorlijk populair. Of Neuhaus ook de Nederlandse lezers met de avonturen van Sheridan weet te betoveren zal de tijd uitwijzen. Met Zomer van de waarheid weet ze vooralsnog niet te overtuigen. Aan de beeldende schrijfstijl waarmee ze het boerenleven en de omgeving beschrijft ligt het niet, maar de hoeveelheid drama die ze over haar hoofdpersoon uitstort is gewoon te veel. In tegenstelling tot haar thrillers, weet Neuhaus op geen enkel moment een evenwichtige spanningsopbouw te realiseren en Sheridan te portretteren als een jonge vrouw die de emotionele betrokkenheid van de lezer weet op te roepen. De seksuele relaties waar Sheridan zich als een ware Lolita instort bewerkstelligen dat evenmin. Ondanks de opeenstapeling van heftige gebeurtenissen blijft ze als personage vlak. Daarbij is het volkomen ongeloofwaardig dat ze met alle ellende die haar overkomt zo stabiel en blijmoedig in het leven blijft staan. Elke andere zestienjarige zou daardoor ernstig beschadigd zijn en rijp voor psychische hulp.

De andere personages blijven net zo eendimensionaal. De slechte adoptiemoeder en de tot op het bot verwende jongste adoptiebroer zijn bijna karikaturaal te noemen. De adoptievader weet evenmin te overtuigen in de manier waarop hij zijn geadopteerde dochter telkens belooft om beter voor haar te zorgen, maar die beloften nooit nakomt en in gebreke blijft. Zodra hij de kans krijgt, vlucht hij weg van de farm en uit zijn liefdeloze huwelijk waarbij hij Sheridan overlaat aan de grillen van zijn vrouw. Waarom Sheridan zijn gedrag doorheen het hele boek blijft verdedigen is een compleet raadsel. Dat kan ook gezegd worden over het feit dat iedereen rondom Sheridan de ogen sluit voor de geestelijke mishandeling van de adoptiemoeder en haar jaar in jaar uit haar gang laat gaan. Het verhaal heeft meer dan genoeg ingrediënten om er een meeslepende familiesage van te maken, maar spijtig genoeg is Neuhaus er in dit eerste deel niet in geslaagd om dat te realiseren. Het verhaal kabbelt bijna door tot het sluitstuk met een open eind, waardoor je tegen wil en dank toch nieuwsgierig bent naar wat het leven verder voor Sheridan in petto heeft.