Lezersrecensie
Zomerzussen voor altijd
Als vier totaal van elkaar verschillende volwassen zussen door hun moeder worden opgeroepen om samen te komen in Bergen aan Zee reizen ze met gemengde gevoelens naar het stadje waar ze in hun jeugd zoveel gelukkige zomers hebben doorgebracht. Indertijd waren Doro, Yella, Amelie en Helen als de zomerzussen een sterke viereenheid waar niemand tussen kwam. Daar kwam twintig jaar geleden een abrupt einde aan toen hun vader dodelijk verongelukte en hun leven een andere wending nam. Terwijl iedereen druk is met hun eigen leven en eigen besognes spreken ze elkaar nog maar sporadisch terwijl hun moeder voornamelijk commentaar levert en vooral Yella het vuur aan de schenen lijkt te leggen.
In een beeldende schrijfstijl neemt Monika Peetz je in Zomerzussen (vertaald door Annemarie Vlaming) vanuit wisselend perspectief mee in het leven van de zussen: hoe het nu is met al hun volwassen problemen en hoe het vroeger in hun zorgeloze jeugd was. Vooral de beschrijvingen van het strandleven in Bergen aan Zee deden me bijna besluiten om in de auto richting de kust te rijden en er zelf deel van uit te maken. Ook erg leuk zijn de beschrijvingen vanuit een buitenlands perspectief over het Nederlandse leven. Wat voor ons doodnormaal is, is voor buitenlanders een stuk minder vanzelfsprekend. Bijvoorbeeld hoe de schoolgaande jeugd bijna nonchalant en vanzelfsprekend door weer en wind op de fiets stapt. Of hoe de geboorte van een kind wordt bekendgemaakt door ooievaars en dergelijke in de tuin te plaatsen.
Maar de hoofdmoot van het verhaal ligt natuurlijk op de gevoelens van de zussen als ze gedwongen worden om een aantal dagen op elkaars lip door te brengen, terwijl ze elkaar al jaren zoveel mogelijk proberen te vermijden om de lieve vrede te bewaren. Zodra ze zich verzamelen in Bergen stappen ze terug in de tijd en gedragen ze zich weer als hun jongere versie met alle herkenbare stekeligheden die zich in een gezin met opgroeiende kinderen voordoen en waarin ze hun volwassen problemen en de dingen die elkaar zijn gaan verwijten als extra ballast meenemen.
Door de oproep van moeder Henriette denk je te weten welke richting het verhaal opgaat, maar een onverwachte twist stuurt het verhaal toch een andere kant op. Maar voor het zover is, gaat het verhaal vooral over de onderlinge verhoudingen van de zussen en hun terugblikken naar de gelukkige tijd die ze in Bergen beleefden voordat hun vader dodelijk verongelukte en wat zijn ongeluk heeft betekend voor hun leven. Met zijn dood kwam er een eind aan hun zorgeloze jeugd. Er was weinig aandacht voor de pijn en verdriet die ze voelden, terwijl hun moeder zich al snel in een nieuwe relatie stortte. Hierdoor leer je als lezer de zussen steeds beter kennen en ontdek je achterliggende emoties die nu naar buiten komen. Dit, en de ontboezeming van hun moeder, zorgen er mede voor dat de saamhorigheid die de zussen ooit hadden toen ze als de zomerzussen samen de wereld aan konden, weer langzaam terugkomt terwijl ze echt en indringend met elkaar praten. Misschien niet altijd even vriendelijk, maar het zorgt wel voor een eerlijke reflectie op hun eigen leven en gedrag waardoor ze na hun verplichte samenzijn sterker en zelfverzekerder verder kunnen.
Ondanks dat ik het boek met plezier heb gelezen, werd ik niet helemaal gegrepen door het verhaal. Dat lag zeker niet aan de beeldende schrijfstijl waarmee Peetz je deelgenoot maakt van het strandleven en het leven van de zussen. Vooral het buitenlandse perspectief op het Nederlandse leven vond ik grappig. Ondanks dat er genoeg gebeurt en de onderliggende verhoudingen, de groei die de zussen persoonlijk maar ook gezamenlijk doormaken mooi beschreven worden, bleef het verhaal voor mij toch een beetje voortkabbelen. Ik verwachtte iets meer vuurwerk tussen de zussen. Ondanks dat ze elkaar ook af en toe goed de waarheid vertellen, bleven hun gevoelens naar elkaar toe toch vooral smeulen op de achtergrond. Dat kan spanning aan het verhaal geven, maar het kwam voor mij niet helemaal uit de verf. Dat neemt niet weg dat het een aangenaam verhaal is dat zich uitstekend leent om languit op een strandbedje van te genieten.
In een beeldende schrijfstijl neemt Monika Peetz je in Zomerzussen (vertaald door Annemarie Vlaming) vanuit wisselend perspectief mee in het leven van de zussen: hoe het nu is met al hun volwassen problemen en hoe het vroeger in hun zorgeloze jeugd was. Vooral de beschrijvingen van het strandleven in Bergen aan Zee deden me bijna besluiten om in de auto richting de kust te rijden en er zelf deel van uit te maken. Ook erg leuk zijn de beschrijvingen vanuit een buitenlands perspectief over het Nederlandse leven. Wat voor ons doodnormaal is, is voor buitenlanders een stuk minder vanzelfsprekend. Bijvoorbeeld hoe de schoolgaande jeugd bijna nonchalant en vanzelfsprekend door weer en wind op de fiets stapt. Of hoe de geboorte van een kind wordt bekendgemaakt door ooievaars en dergelijke in de tuin te plaatsen.
Maar de hoofdmoot van het verhaal ligt natuurlijk op de gevoelens van de zussen als ze gedwongen worden om een aantal dagen op elkaars lip door te brengen, terwijl ze elkaar al jaren zoveel mogelijk proberen te vermijden om de lieve vrede te bewaren. Zodra ze zich verzamelen in Bergen stappen ze terug in de tijd en gedragen ze zich weer als hun jongere versie met alle herkenbare stekeligheden die zich in een gezin met opgroeiende kinderen voordoen en waarin ze hun volwassen problemen en de dingen die elkaar zijn gaan verwijten als extra ballast meenemen.
Door de oproep van moeder Henriette denk je te weten welke richting het verhaal opgaat, maar een onverwachte twist stuurt het verhaal toch een andere kant op. Maar voor het zover is, gaat het verhaal vooral over de onderlinge verhoudingen van de zussen en hun terugblikken naar de gelukkige tijd die ze in Bergen beleefden voordat hun vader dodelijk verongelukte en wat zijn ongeluk heeft betekend voor hun leven. Met zijn dood kwam er een eind aan hun zorgeloze jeugd. Er was weinig aandacht voor de pijn en verdriet die ze voelden, terwijl hun moeder zich al snel in een nieuwe relatie stortte. Hierdoor leer je als lezer de zussen steeds beter kennen en ontdek je achterliggende emoties die nu naar buiten komen. Dit, en de ontboezeming van hun moeder, zorgen er mede voor dat de saamhorigheid die de zussen ooit hadden toen ze als de zomerzussen samen de wereld aan konden, weer langzaam terugkomt terwijl ze echt en indringend met elkaar praten. Misschien niet altijd even vriendelijk, maar het zorgt wel voor een eerlijke reflectie op hun eigen leven en gedrag waardoor ze na hun verplichte samenzijn sterker en zelfverzekerder verder kunnen.
Ondanks dat ik het boek met plezier heb gelezen, werd ik niet helemaal gegrepen door het verhaal. Dat lag zeker niet aan de beeldende schrijfstijl waarmee Peetz je deelgenoot maakt van het strandleven en het leven van de zussen. Vooral het buitenlandse perspectief op het Nederlandse leven vond ik grappig. Ondanks dat er genoeg gebeurt en de onderliggende verhoudingen, de groei die de zussen persoonlijk maar ook gezamenlijk doormaken mooi beschreven worden, bleef het verhaal voor mij toch een beetje voortkabbelen. Ik verwachtte iets meer vuurwerk tussen de zussen. Ondanks dat ze elkaar ook af en toe goed de waarheid vertellen, bleven hun gevoelens naar elkaar toe toch vooral smeulen op de achtergrond. Dat kan spanning aan het verhaal geven, maar het kwam voor mij niet helemaal uit de verf. Dat neemt niet weg dat het een aangenaam verhaal is dat zich uitstekend leent om languit op een strandbedje van te genieten.
3
Reageer op deze recensie