Poëtisch, beschouwend, indrukwekkend

Ik ben er even stil van wanneer ik dit indrukwekkende boek dichtsla. Ik had al veel lovende reacties gelezen en kan niet anders dan instemmen. Door de opmerkzaamheid, de bewust vertragende manier van beschouwen, de poëtische zinnen en de ontwikkeling die de hoofdpersoon doormaakt, is dit een verhaal om langer bij stil te staan.

Voor de zeventienjarige Victoria (Torie) Nash wordt alles anders na een onverwachte ontmoeting met de charmante zwerver Wilson Moon. Ze ontwaakt uit het leven dat ze tot nu toe geleid heeft en wordt zich bewust van haar omgeving en haarzelf. Door deze ontmoeting ontwikkelt ze een eigen identiteit. Wil woont overal en nergens; hij gaat als een rivier (go with the flow). Op gruwelijke wijze krijgt hij te maken met discriminatie en de kortzichtigheid van Tories dorpsgenoten.
Het boek is verdeeld in tijdvakken te beginnen in 1948 en het loopt door tot 1971. Victoria vertelt het verhaal in de ik-vorm aan de lezer, dat blijkt uit zinnetjes als: “Achteraf weet ik dat dat een beslissend moment was.” Het is een beschouwende terugblik op haar veelbewogen leven over liefde op diverse niveaus, verlies en veerkracht.

Torie woont met haar vader, broer Seth en gewonde oom op een perzikboomgaard in het kleine gehucht Iola in Colorado. Haar moeder, tante Vivian en neef Cal zijn bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Zij kan niets met het geloof van haar moeder die zich altijd neerlegde bij Gods wil. Wilde God haar moeder van de aarde plukken als perziken die te vroeg van de tak worden getrokken? Torie heeft als vanzelfsprekend haar moeders huishouden en de zorg voor de mannen op zich genomen. Haar broer Seth lijkt een boosheid in zich te hebben die aangeboren is. Goed en slecht wordt lijnrecht tegenover elkaar gezet, zo ook in de tweede verhaallijn bij Lukas en Max, terwijl er in het echte leven meer grijstinten zijn. Ik had dan ook graag op het eind willen lezen hoe het met Seth was afgelopen.

Victoria helpt ook met de perzikenpluk en -verkoop. De weersomstandigheden zijn erg belangrijk voor de perziken. “De temperatuur hoefde onverwachts maar drie graden te zakken om een perfecte, winstgevende late oogst te veranderen in papachtige ballen die enkel nog goed waren voor de varkens en de vuilnisbak.” Torie kent haar omgeving aan de hand van de natuur, die op een heel beeldende manier wordt omschreven, een groot pluspunt van dit boek. Door haar ogen ervaren we de opkomende zon, een oorverdovende stortbui en een ontluikende liefde. Ze kan zich niet voorstellen dat je zoals Wil nergens thuishoort. Als ze ergens anders is moet ze wennen aan het nieuwe ritme. Net als de perzikbomen moet zij opnieuw wortelen. De natuur wordt vaker gebruikt om een gevoel te omschrijven of een vergelijking te maken, zoals de metafoor van de rivier. De rivier biedt troost, zegt iets over een manier van leven, maar betekent ook het einde van het leven zoals Victoria het kende, zoals te lezen in de proloog.

Het dorpje Iola heeft echt bestaan en is in de jaren zestig onder water gezet, dat feit is waargebeurd. Later is het door de droogte weer boven water gekomen. Op internet las ik ooggetuigenverslagen van mensen die het hebben meegemaakt en hoe pijnlijk het voor hen was om gedwongen te worden het leven dat ze kenden achter te laten. Alle gebeurtenissen hebben Victoria gevormd en gemaakt tot een sterke vrouw. Het verhaal vond ik erg mooi afgerond en vooral de laatste zinnen waren heel treffend geschreven. Chapeau voor Shelley Read!