Speelfilm op papier

Schitterende en uiterst mysterieuze cover, was mijn eerste gedachte toen ik ‘Toen de kraaien...’ van Willem Frederik Erné tegenkwam op internet.
Ik werd er extra door getroffen omdat ik vroeger een tamme kraai had die 'Willem' heette.

Erné’s roman beschrijft de bijzondere familiegeschiedenis van Marcus Dumoulin, die op zoek gaat naar het verleden van zijn vader: de op jonge leeftijd overleden Herbert.
Herbert Dumoulin, organist en expert op het gebied van kerkorgelbouw, was bepaald niet op zijn mondje gevallen.
Hoewel ik niets met kerkorgels heb, ben ik me er na het lezen van ‘Toen de kraaien...’ warempel voor gaan interesseren en ging er een wereld voor me open.
Vooral het vakmanschap m.b.t. de kerkorgelbouw maakte diepe indruk op me.

Erné heeft een fantastische schrijfstijl en zijn dialogen zijn helemaal top. Hij kan zich m.i. meten met de ‘grote namen’ in de schrijfwereld.
Al lezend kreeg ik de indruk dat Erné ook een groot gevoel voor humor heeft. Vooral de passage over Marcus’ bezoek aan een drogist en hetgeen daarop volgde, is zeer komisch.
Ik beschouw ‘Toen de kraaien...’ als ‘een speelfilm op papier’. Een zeer boeiende, emotionele en informatieve speelfilm.

Robert Jensen zegt dat hij het kwaad in de wereld exposet, maar Erné doet op dit gebied niet voor Jensen onder. Mijn ogen waren al geopend voor bepaalde misstanden in de wereld, maar ik weet nu meer dan ooit.
Het is jammer dat ‘Toen de kraaien...’ een open einde heeft. Dit roept om een vervolg.

Hoe dan ook: deze roman is een aanrader voor iedereen!