Prachtige dialogen en een onweerstaanbare oneliner

Inspecteur Villani, hoofd van de afdeling moordzaken van Victoria, Australië, heeft het niet makkelijk. Hij wordt geconfronteerd met de moord op een onbekend jong meisje in het gloednieuwe prestigieuze Prosilio gebouw, waar de echte rijken een appartement bezitten. Op veel medewerking hoeft hij niet te rekenen: de moord op het meisje, waarschijnlijk een hoertje, is economisch aanmerkelijk minder belangrijk dan het image van het peperdure nieuwe gebouw. Via zijn superieuren wordt hij door de eigenaar onder druk gezet om de zaak uiterst low profile aan te pakken, publiciteit is uit den boze. Binnen een paar dagen volgt een uiterst bloederige moord op drie bekende criminelen, die alle kenmerken vertoont van een afrekening in het criminele circuit. Ook bij deze moorden lijken zijn bazen niet erg geïnteresseerd te zijn in het vinden van de daders: als hij weet “wat goed voor hem is” stelt hij niet te veel vragen, want dan komt zijn bevordering tot hoofdinspecteur niet in gevaar.
Zijn huwelijk is zo goed als gestrand, zijn oudste zoon zit “ergens” in Schotland, zijn jongste dochter zit in de drugsscene, en van zijn oudste dochter vraagt hij zich af of hun verhouding wel echt zo goed is als hij altijd gedacht heeft. Ondertussen woeden er overal in Australië ernstige bosbranden, die onder andere zijn ouderlijk huis, waar zijn oude vader nog woont die niet van wijken wil weten, bedreigt. Alles in zijn omgeving: zijn huwelijk, problemen met zijn vrouw en jongste dochter, met zijn superieuren en met zijn liefdesleven escaleren. Met de verkiezingen op komst neemt ook de politieke druk op zijn werk toe. Villani is gedwongen voorzichtig te manoeuvreren maar is niet het type dat voor druk van hoger hand het bijltje erbij neer gooit. Beide moordzaken waaraan hij werkt lijken stuk te lopen, totdat ten koste van zijn privéleven hij in beide een doorbaak bereikt.
Waarheid is de eerste thriller in de Australische literaire geschiedenis die de belangrijkste literaire prijs, de Miles Franklin Literary Award, heeft gewonnen. Wat mij betreft volkomen verdiend. De kreet literaire thriller wordt tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt - en niet zelden uitsluitend voor PR doeleinden - waarbij vaak volstrekt onduidelijk is wat er nou zo literair aan is.
Bij deze thriller van Peter Temple hoef je je niet te verliezen in de vraag wat nou wel, en wat nou niet, en waarom dan wel, of niet, literatuur is. Dit is literatuur en steekt met kop en schouders uit boven bijna alles wat onder de term literaire thriller te koop wordt aangeboden. Zonder zwaarwichtig te worden gaat het over thema’s als goed vaderschap, eerlijkheid en corruptie, moreel handelen versus een beetje sjoemelen, politiek opportunisme, goede bedoelingen en menselijk falen, het menselijk tekort. En over uitstijgen boven jezelf, risico’s nemen die je nog nooit genomen hebt. Voeg daarbij een snel en strak geschreven verhaal met prachtige dialogen en onweerstaanbare oneliners, en je hebt een boek waarvan het vooral jammer is dat het maar 443 pagina’s heeft, je wilt er graag nog minstens 500 bij.
Een absolute ***** thriller!