Lezersrecensie
Hoe dichterbij je komt
Wederom een fijne, fijnzinnige, verstilde roman van Robbert Welagen (1981). Andere romans van deze Nederlandse schrijver zijn onder andere Nachtwandeling, Raam, sleutel en Antoinette.
Zijn stijl onderscheidt zich door een bepaalde dromerigheid. Meestal is de hoofdpersoon op zichzelf, in een exotische omgeving of in contact gekomen met een mysterieus vrouwelijk personage.
De roman Averij uit 2024 heeft ook die verstilde sfeer maar is toch anders omdat Welagen nu zijn eigen ziekteproces registreert. Met korte zinnen en dito hoofdstukken daal je als lezer steeds verder af in het diepe dal dat een potentieel dodelijke ziekte heet. Een jaar lang was Welagen ernstig ziek en we lezen hoe hij van onderzoek naar onderzoek gaat. In grote onzekerheid over de afloop, probeert hij samen met zijn vriendin, hond en kat zich staande te houden. In een interview zegt de schrijver erover: ‘ Ik moest erover schrijven, dat wist ik. Het moest er gewoon uit. Al het verdriet, de paniek, de wanhoop, de nachtmerries. Ik voelde me heel desolaat, eenzaam.’
Resultaat is Averij (een term uit de scheepvaart). Een bijzonder delicaat verhaal met prachtige zinnen. Zoals: ‘Krachtige woorden zijn er voor hen die van een afstand naar een situatie kunnen kijken. Hoe dichterbij je komt, hoe meer de woorden je ontvallen’. P. 89
Of:
‘Je lichaam is een kruiwagen vol stenen die door de modder moet worden geduwd met behulp van één vinger. Je voelt je steeds verder in iets wegzakken.’ P. 95
Wat het boek onderscheidt van veel andere authentieke getuigenissen van een ziektegeschiedenis is het hoge literaire gehalte. Schrijven is namelijk ook niet opschrijven, weglaten. En die gave beheerst Welagen tot in de perfectie.
Welagen is het gelukt om afstand te creëren tot zijn eigen einzelgang en ernstige ziektegeschiedenis. Je leest niet zozeer de angst en dreiging: je voelt het! En dat is knap.
Om die reden waardeer ik het boek met vijf sterren. Welagen behoort mijns inziens tot een van de beste schrijvers van Nederland.
Zijn stijl onderscheidt zich door een bepaalde dromerigheid. Meestal is de hoofdpersoon op zichzelf, in een exotische omgeving of in contact gekomen met een mysterieus vrouwelijk personage.
De roman Averij uit 2024 heeft ook die verstilde sfeer maar is toch anders omdat Welagen nu zijn eigen ziekteproces registreert. Met korte zinnen en dito hoofdstukken daal je als lezer steeds verder af in het diepe dal dat een potentieel dodelijke ziekte heet. Een jaar lang was Welagen ernstig ziek en we lezen hoe hij van onderzoek naar onderzoek gaat. In grote onzekerheid over de afloop, probeert hij samen met zijn vriendin, hond en kat zich staande te houden. In een interview zegt de schrijver erover: ‘ Ik moest erover schrijven, dat wist ik. Het moest er gewoon uit. Al het verdriet, de paniek, de wanhoop, de nachtmerries. Ik voelde me heel desolaat, eenzaam.’
Resultaat is Averij (een term uit de scheepvaart). Een bijzonder delicaat verhaal met prachtige zinnen. Zoals: ‘Krachtige woorden zijn er voor hen die van een afstand naar een situatie kunnen kijken. Hoe dichterbij je komt, hoe meer de woorden je ontvallen’. P. 89
Of:
‘Je lichaam is een kruiwagen vol stenen die door de modder moet worden geduwd met behulp van één vinger. Je voelt je steeds verder in iets wegzakken.’ P. 95
Wat het boek onderscheidt van veel andere authentieke getuigenissen van een ziektegeschiedenis is het hoge literaire gehalte. Schrijven is namelijk ook niet opschrijven, weglaten. En die gave beheerst Welagen tot in de perfectie.
Welagen is het gelukt om afstand te creëren tot zijn eigen einzelgang en ernstige ziektegeschiedenis. Je leest niet zozeer de angst en dreiging: je voelt het! En dat is knap.
Om die reden waardeer ik het boek met vijf sterren. Welagen behoort mijns inziens tot een van de beste schrijvers van Nederland.
2
Reageer op deze recensie
