Sfeervol met afdronk

Paolo Cognetti, vooral bekend van De acht bergen heeft mijns inziens na dit iconische werk niet meer die hoge kwaliteit ervan in zijn latere werk kunnen bereiken. En toch, blijft er de mystieke, niet te vatten sfeer rondom zijn schrijven hangen. Dat is ook de kracht van deze Italiaanse schrijver. Ook in deze korte roman Beneden in het dal hangt er een soort mist over de woorden. Sfeervol, maar daarmee bij vlagen ook lastig te vatten. Het verhaal behoeft echter een langere afdronk.

Het dal van de rivier Sesia, in het Noorden van Italië in de schoot van de berg Monte Rosa, is de bakermat van dit korte verhaal rondom de twee broers Luigi en Fredo en Elisabetta, het meisje uit de stad. De ene broer is een spar en de ander een lariks. De één zoekt licht, de ander blijft in het duister.

‘Hij groeide recht omhoog, had zich ontdaan van zijn onderste takken en zocht in de hoogte naar licht. De spar daarentegen zat vol donkere naalden, de stam ging schuil onder de kroon.’ (P. 41)

Het verhaal is een sfeervertelling, met natuurbeschrijvingen en rauwe karakteristieken van het dal en de ambivalente verhouding tussen de twee broers. Maar, de ambivalentie schuilt ook in de klopjacht op een hond of is het een wolf? Elisabetta lijkt eveneens ambivalent. Ze kiest voor de rauwheid van het leven met Luigi in het dal en de traditionele rol als zwangere vrouw thuis, terwijl ze een studie aan de universiteit en wonen in de stad ervoor laat schieten.

De geoefende lezer leest het boek in twee uurtjes uit. De lezer van Cognetti herkent in dit boek zijn soms dromerige en poëtische stijl met rauwe randjes.
Veel indruk maakte het boekje in eerste instantie niet op mij. Desondanks, lijkt het na enkele tijd toch een langere afdronk te hebben. En dat is ook bij de andere boeken een herkenbare kwaliteit van Cognetti

Het nawoord over Nebraska van Bruce Springsteen en de schrijver O’ Connor en Carter is aardig om te lezen. De schrijver herkent zich in de worstelingen van Springsteen.

Drie sterren.