Parallelle levens

De Schönwalds van de Duitse auteur Philipp Oehmke (1974) beschrijft de wederwaardigheden van een Duitse familie en de gecompliceerde relaties onderling. Oehmke schetst de dilemma’s en de verschillende karakters van de familieleden.

Een ware tour de force is het resultaat. Een soms duizelingwekkende beschrijving en etalering van kennis over allerhande onderwerpen en dat toch op een lichtvoetige, ironische toon. Wat passeert de revue? Trumpianen, alt-right, duurzame landbouw, woke, Sartre, naziverleden, LHBTI+, MeToo, Thomas Mann. En wat dies meer zij! Ziekte, loyaliteitskwesties, onmacht, schuldgevoel.
Een intelligent relaas met perspectiefwisselingen van personages en locaties die elkaar overlappen en uiteindelijk samenkomen in een familiebarbecue bij Benni, de jongste zoon en zijn vrouw Emilia in het voormalige Oostduitse Brandenburg. Een relaas die meer en meer een spiegel wordt van de maatschappij én een spiegel waarin deze lezer zichzelf na beschouwing door bijvoorbeeld een leesclub ook terugvindt in de tijd waarin hij leeft.

Tot het moment van de familiebarbecue volgen we dochter Karolin en haar LHBTI+ boekenwinkel. Ze worstelt met haar identiteit en haar verleden. We lezen over Chris de oudste zoon, die in de voetsporen van zijn moeder Ruth in de VS wel een carrière heeft opgebouwd in de literatuurkritiek aan de universiteit. Echter, hij maakt een drastische switch vanwege een gebeurtenis. Hij stapt over naar de alt-right beweging rondom presidentskandidaat Trump, die een nieuwe gooi doet naar het presidentschap. Hoe kan dat?

‘Hij moest nu alleen opletten dat hij niet in de war raakte, met al die verschillende parallelle levens.’ (P. 69, De Schönwalds)

Elk personage komt op de snijtafel te liggen van de schrijver. Moeder Ruth die in de context van de jaren 70 ondanks tijdsgeest en moederschap tevergeefs zoekt naar invulling van haar ambitie om professor te kunnen worden.
Karolin die geen duiding krijgt over wat ze nu echt wil vanwege een ingrijpende gebeurtenis in het verleden. Hans-Harald, de vader en de brave borst. Of heeft hij Ruth te veel genegeerd?
Naast de karakterisering van de personages en het langzaam maar zeker verklaren van bepaalde keuzes van de personages fileert de schrijver intussen ook de huidige samenleving.

Oehmke gebruikt flashbacks en perspectiefwisseling. Hij schrijft met ironie, overdrijving en bij elk personage heeft hij een subplot. Waardoor hij de spanning erin houdt. Soms vond ik het echt hilarisch en bij vlagen grappig beschreven. Hij strooit met hypes en typeringen, die getuigen van een grote actuele kennis. Tot op de laatste bladzijde weet je niet hoe het verhaal zal eindigen. Zal Benni de moed krijgen om uiteindelijk door te pakken? Kan hij de angst voor een conflict overwinnen? Zal Emilia terugkeren naar Londen of toch blijven?

De schrijver laat mer zijn karakteriseringen een opvallende gelaagdheid zien. De personages zullen niet zo snel meer uit mijn gedachten verdwijnen. Inmiddels is duidelijk geworden dat Philipp Oehmke met een vervolg bezig is. Ik zal dat graag lezen.

Ik waardeer dit bijzondere boek met vier stevige sterren!