Lezersrecensie
Prachtige, gelaagde roman over afscheid en verder kunnen
Wat een prachtig, gelaagde roman is ' Geen vaarwel vandaag' van Daan Heerma van Voss.
De belofte al op de eerste bladzijde gedaan, wordt ruimschoots ingelost: Dit is 'een verhaal wat ertoe doet'.
Het verhaal begint met het onverwachte overlijden van Oskar van Bohemen. Juist op weg naar een spontane vakantie in Porto, laat hij tussen twee gates op Schiphol het leven.
We maken kennis met zijn drie kinderen; geen van allen ontkomen ze aan het overdenken van hun band met hun vader, de vragen die nu pas urgent blijken, het onopgeloste en onuitgesprokene dat inherent is aan de dood van een ontoegankelijke ouder.
Neem dochter Tessel, de vastgelopen schrijfster die in de dynamiek na het overlijden van haar vader opnieuw vastloopt.
Dit keer in haar oudste dochtersyndroom, haar grote verantwoordelijkheidsgevoel en in de ontreddering over de laatste wens van haar vader
Hoe anders zoon Moor. Een vrijbuiter, een dolend, zwart schaap, natuurmens. Misschien is het daarom dat juist hij een voorkeur heeft beestjes bij hun naam te noemen en knuppels in het hoenderhok te gooien.
En zo kort en zakelijk de relatie met zijn vader was, zo doorleeft en warm is uiteindelijk zijn afscheid.
Tot slot treffen we de jongste, gewend weg te kijken, weg te lopen. Die daar ook zomaar niet mee stoppen kan.
En juist zij blijkt benoemd tot executeur waardoor ze zal moeten blijven tot het plot zich volledig heeft ontvouwen. En dan blijkt het nog veel te vroeg voor opnieuw een vaarwel.
Veel te vroeg om alle gedachten over hun vader terug te stoppen in het kistje dat hij hen nalaat en waarin voor het eerst echt iets gezegd wordt door degene de niet praten kon.
Had Elise, de ex die het niet langer met hem uithield, het ongezegde al veel eerder kunnen horen als ze langer had geluisterd dan ze deed?
De schrijver neemt je mee in het proces dat alle betrokkenen doorlopen in die paar dagen na dat overlijden.
Een proces dat dan pas op gang komt.
Ook jij als lezer wordt meegenomen in dit proces en in de steeds duidelijker wordende waarheid, dat een afscheid zelden echt een afscheid is.
En een vertrek soms thuiskomen.
Daarom: Geen vaarwel, het begint pas.
De belofte al op de eerste bladzijde gedaan, wordt ruimschoots ingelost: Dit is 'een verhaal wat ertoe doet'.
Het verhaal begint met het onverwachte overlijden van Oskar van Bohemen. Juist op weg naar een spontane vakantie in Porto, laat hij tussen twee gates op Schiphol het leven.
We maken kennis met zijn drie kinderen; geen van allen ontkomen ze aan het overdenken van hun band met hun vader, de vragen die nu pas urgent blijken, het onopgeloste en onuitgesprokene dat inherent is aan de dood van een ontoegankelijke ouder.
Neem dochter Tessel, de vastgelopen schrijfster die in de dynamiek na het overlijden van haar vader opnieuw vastloopt.
Dit keer in haar oudste dochtersyndroom, haar grote verantwoordelijkheidsgevoel en in de ontreddering over de laatste wens van haar vader
Hoe anders zoon Moor. Een vrijbuiter, een dolend, zwart schaap, natuurmens. Misschien is het daarom dat juist hij een voorkeur heeft beestjes bij hun naam te noemen en knuppels in het hoenderhok te gooien.
En zo kort en zakelijk de relatie met zijn vader was, zo doorleeft en warm is uiteindelijk zijn afscheid.
Tot slot treffen we de jongste, gewend weg te kijken, weg te lopen. Die daar ook zomaar niet mee stoppen kan.
En juist zij blijkt benoemd tot executeur waardoor ze zal moeten blijven tot het plot zich volledig heeft ontvouwen. En dan blijkt het nog veel te vroeg voor opnieuw een vaarwel.
Veel te vroeg om alle gedachten over hun vader terug te stoppen in het kistje dat hij hen nalaat en waarin voor het eerst echt iets gezegd wordt door degene de niet praten kon.
Had Elise, de ex die het niet langer met hem uithield, het ongezegde al veel eerder kunnen horen als ze langer had geluisterd dan ze deed?
De schrijver neemt je mee in het proces dat alle betrokkenen doorlopen in die paar dagen na dat overlijden.
Een proces dat dan pas op gang komt.
Ook jij als lezer wordt meegenomen in dit proces en in de steeds duidelijker wordende waarheid, dat een afscheid zelden echt een afscheid is.
En een vertrek soms thuiskomen.
Daarom: Geen vaarwel, het begint pas.
1
Reageer op deze recensie