Lezersrecensie
Doorleven
Gidon overleeft als jong ventje één van de weinigen een jarenlang verblijf in strafkamp Theresienstad.
Hoewel er elke week treinen vertrekken naar Auschwitz, blijft dit lot hem en zijn moeder bespaart.
Gidon vertelt weinig over zijn emoties in die jaren, moet het vreselijk angstig en schokkend zijn geweest te zien hoe anderen werden afgevoerd, bezweken van uitputting of werden doodgeschoten.
Dat hij niet beschrijft welke gevoelens deze gebeurtenissen bij hem opriepen, vind ik een tekort aan het boek, hoewel deze manier van omgang met trauma misschien kenmerkend is voor overlevers van WOII.
Zelf denk ik dat de vreugde die we ervaren, intenser is als we ook het lijden durven doorvoelen.
En onze trauma's doorleven.
Gidon leeft door.
Hij wordt vader van 7 kinderen, beleeft veel vreugde aan het gezinsleven en de vrouwen die hij liefheeft.
Nu hij oud geworden is, pleit hij met veel passie voor verdraagzaamheid en tolerantie.
Maar echt doorleeft wordt zijn verhaal, in tegenstelling tot de boeken van zijn lotgenoot Edith Eger, nergens. In de ondertitel wordt de lezer lessen in levenslust beloofd, maar eigenlijk wordt alleen duidelijk hoe levenslustig Gison zelf is. Want dát is hij.
Maar lessen daarover heb ik niet ondekt. Dit boek gaat over 'na een ellendige tijd er toch het beste van maken' maar echt mooi wordt het nergens.
Hoewel er elke week treinen vertrekken naar Auschwitz, blijft dit lot hem en zijn moeder bespaart.
Gidon vertelt weinig over zijn emoties in die jaren, moet het vreselijk angstig en schokkend zijn geweest te zien hoe anderen werden afgevoerd, bezweken van uitputting of werden doodgeschoten.
Dat hij niet beschrijft welke gevoelens deze gebeurtenissen bij hem opriepen, vind ik een tekort aan het boek, hoewel deze manier van omgang met trauma misschien kenmerkend is voor overlevers van WOII.
Zelf denk ik dat de vreugde die we ervaren, intenser is als we ook het lijden durven doorvoelen.
En onze trauma's doorleven.
Gidon leeft door.
Hij wordt vader van 7 kinderen, beleeft veel vreugde aan het gezinsleven en de vrouwen die hij liefheeft.
Nu hij oud geworden is, pleit hij met veel passie voor verdraagzaamheid en tolerantie.
Maar echt doorleeft wordt zijn verhaal, in tegenstelling tot de boeken van zijn lotgenoot Edith Eger, nergens. In de ondertitel wordt de lezer lessen in levenslust beloofd, maar eigenlijk wordt alleen duidelijk hoe levenslustig Gison zelf is. Want dát is hij.
Maar lessen daarover heb ik niet ondekt. Dit boek gaat over 'na een ellendige tijd er toch het beste van maken' maar echt mooi wordt het nergens.
1
Reageer op deze recensie