To much

Het verhaal brengt een vergeten stukje geschiedenis tot leven: de test die Amerika uitvoerde met de eerste atoombom in een woestijn in Nieuw Mexico.
Het is knap hoe de verhaallijnen samenkomen rondom die gebeurtenis in juli 1945.
Twee tienermeisjes, uit verschillende families maar met eenzelfde lot: beiden worden door hun familie op afstand gehouden omdat ze niet mogen weten wat zich op de ranch waar hun ouders verblijven afspeelt.
Olive woont noodgedwongen bij haar dementerende oma in de stad en Jo woont zelfs helemaal alleen in een villa in diezelfde stad.
Beiden voelen ze zich alleen en in de steek gelaten, maar juist daardoor ontwikkelt hun vriendschap.
Tot alles tot een explosie komt waarbij niet alleen de grond scheurt maar ook hun vriendschap abrupt tot een einde komt.
Het zal jaren duren voor het lot hen weer bij elkaar brengt op de ranch waar alles ook begonnen is.

Het had echt een prachtig boek kunnen zijn als het niet zo ontzettend dramatisch geschreven was. Het boek telt 341 blz en op 335 daarvan voelen de beide hoofdpersonen zich zonder uitzondering verscheurd door verdriet, gevoelloos van angst, verstijfd van woede, misselijk van wanhoop, neergestoken van pijn....het houdt maar niet op.
Eén grote, doffe ellende. En dat bederft echt het leesplezier. Ik heb het uitgelezen omdat ik wilde weten hoe het afliep maar al die overweldigende en negatieve emoties....het was echt to much.
Jammer.