Rake zelfbeschouwingen

Wie Vluchtheuvel van Lidewey van Noord leest, heeft voortdurend het gevoel dat er iets staat te gebeuren. Iets groots, iets indrukwekkends, iets wat dit verhaal het waard maakt geschreven te worden. Het is niet zo. Het gebeurd niet en wie dit boek las met hoop op een spannende ontknoping, komt bedrogen uit. Wat echter absoluut niet zegt dat dit boek het daarom niet waard was geschreven te worden.
In eerder werk (over niet meer kunnen wat je kon) zegt de schrijfster: "Wanneer ons wereldje klein wordt, focussen we vanzelf meer op onze directe omgeving.
We vinden een natuur vol leven, die bovendien heel troostrijk is". Dáár gaat dit boek over. Het is de praktijk bij deze theorie.
Het is zien door de trage ogen van Lidewey, wandelen in haar tempo, zien wat zij ziet en waar je zelf zeker aan voorbij gelopen zou zijn. Ik bedoel: wie ontdekt nou al lopend een 'gal'? Lidewey ontdekt er drie, drie verschillende ook nog eens en weet er drie betekenissen aan te verbinden.
Als een mindfulness oefening, zo komt tot rust wie de tijd neemt mee te wandelen door de uitlopers van de Alpen in Noord Italië.
En ken je dat: dat pas als je al een tijdje wandelt, mijmerend, vertragend, je ineens een inzicht aandient, je een waarheid invalt?
Precies dat overkomt je tijdens het optrekken met Lidewey; steeds onverwacht tref je tussen haar buren- en natuurbeschouwingen door, rake zelfbeschouwingen. Doorleefde waarheden die je wilt onderstrepen en die dan toch voelen als een plot.