In het licht van de maan

In 'De Hond, de Wolf en de Maan' neemt James Norbury ons mee op een reis vol betekenis
en hartverwarmende vriendschap. De pup Amaya dwaalt alleen rond, op zoek naar haar ouders. Wanneer ze aangevallen wordt door een roedel wolven, neemt een oude, zwaargewonde wolf het voor haar op. Samen volgen ze de maan, ervan overtuigd dat zij hen de weg zal leiden naar Amaya’s ouders.

Norbury vertelt in het nawoord dat dit een pijnlijk boek was om te schrijven, en dat merk je ook aan het verhaal. Het is een stuk rauwer dan zijn vorige werken en behandelt emotioneel zwaardere thema’s, zoals je verloren voelen en niet meer weten hoe verder te
gaan, je eigen pad vinden en erop vertrouwen dat het goed komt, afscheid nemen en leren loslaten. Het boek is een ode aan veerkracht en hoop, aan de moed vinden om door te gaan, ook al voelt het soms alsof je niet weet waar je heen moet. Maar ook aan de volharding om datgene wat je doet met heel je hart te doen. Want zo geef je betekenis aan het betekenisloze.

De aquareltekeningen zijn opnieuw een lust voor het oog. Door hun atmosferische, duistere tinten sluiten ze perfect aan bij de nachtelijke reis die Amaya en de wolf ondernemen. Van tijd tot tijd breekt een spectrum aan kleuren door die duisternis heen en worden we er als lezer aan herinnerd dat dit, ondanks de ietwat verdrietige toon, bovenal een boek van hoop is, met kleine, bemoedigende boodschappen waar velen iets uit kunnen leren. Een aanrader voor wie zich soms verloren voelt!