Lang leve de koningin(en)

In ‘De Verloren Troon’ gaan we verder met het verhaal van Eik en Suren. Suren is intussen koningin van het Hof der Tanden. Na het ‘verraad’ van Eik ligt hun fragiele band in duigen. Eik is echter niet van plan haar op te geven. Ook al dreigt het gekonkel van de Stormfeeks een burgeroorlog te ontketenen tussen de Struikwindelijn en het Hof der Tanden…

Als je de cameo van Madoc in het vorige boek leuk vond, dan kan ik je wel vertellen dat je dit deel helemaal geweldig zult vinden (want ik heb toch echt wel een klein vreugdedansje gedaan toen het zover was). De reden? Jude en Cardan. Na jaren krijgen de geliefde hoofdpersonages uit ‘De Wrede Prins’-trilogie opnieuw een belangrijke rol toebedeeld. Eik voelt zich namelijk meer en meer gewrongen tussen zijn familie en Suren, wat voor een interessante dynamiek zorgt.

Ik vond de uitwerking van de personages goed in elkaar steken. Eik, die altijd in het geniep de politieke spelletjes heeft meegespeeld om zijn familie (zonder hun medeweten) te beschermen, moet nu uit de schaduw treden en al zijn vernuft inzetten om Suren te redden. Suren zelf heeft zich van mishandeld en onzeker kind ontpopt tot elegante en schijnbaar kille koningin, verwikkeld in de belangen van de Stormfeeks. Je vraagt je continue af of ze Eik zal verraden, of dat het alsnog goed zal komen.

En die verwijzing naar de Onderzee… Holly, betekent dit dat we nog een boek krijgen? Want voor een avontuur in die donkere wateren wil ik gerust tekenen.