Kangoeroe in de Polder

Via de leesclub van de boekenreizigers heb ik het boek Kangoeroe in de polder, geschreven door Katja Bongers, gelezen. In de jaren zestig vertrekken een Nederlandse man en zijn vrouw naar Australië in de hoop daar een beter leven en ook een beter inkomen te krijgen. Dit lukt op financieel vlak wel goed. Alleen loopt hun huwelijk niet zo soepel. Toch krijgen ze in Australië een zoon en een dochter. Na een aantal jaren besluiten ze om weer naar Nederland terug te keren. De man / vader van het gezin is een tiran. Hij schuwt geweld met name richting zijn dochter en zijn vrouw niet. Dit geweld is niet alleen fysiek, maar ook psychologisch. Het gezin zwijgt over het geweld en de tirannie. De buitenwereld krijgt er daarom ook niet veel van mee en als ze er al wel wat van meekrijgen, dan sluiten ze hun ogen hiervoor. Als Kiki probeert aangifte te doen word ze niet geloofd en kan ze weer onverrichte zake naar huis.
Op de cover zien we een dorre omgeving met een zandpad / zandweg en een bord met een Kangoeroe er op. Deze cover geeft mij een gevoel van eenzaamheid en verlatenheid. In zekere zin past dit, naar mijn idee, ook wel goed bij het verhaal.
Het verhaal word verteld door Kiki in de ik vorm. Daarnaast is er nog een tweede verhaallijn die vanuit de derde persoon wordt verteld. Deze tweede verhaallijn verteld onder andere over het vertrek en het leven in Australië en de terugkeer naar Nederland. Door de afwisseling van verhaallijnen werd ik wel in het verhaal getrokken. Ik ging meeleven met de “strijd” welke Kiki moest leveren om zich goed staande te houden. De verhaallijnen komen uiteindelijk ook goed bij elkaar. Het thema huiselijk geweld en de daardoor ontstane familieverhoudingen worden voor mij op een goede manier uitgewerkt. Dit boek heeft me wat betreft het huiselijk geweld wel de ogen geopend. Zelf heb ik er gelukkig nooit mee te maken gehad. Ik weet ook niet wat ik zou doen in zo’n situatie. Al met al een goed boek wat mij tot nadenken stemde.

4*