Feelgood met een boodschap

Iris is op zoek naar haar biologische vader. Daarom werkt ze nu ook in het theatercafe Westeinde, waar haar vader en moeder elkaar leerde kennen. Maar ze komt er niet echt achter wie haar vader is. De enige die dat weet is haar moeder, maar die laat niets los. Doordat Iris' moeder door haar dementie niet meer thuis kan wonen, komt ze terecht in het verzorgingstehuis van Oscar. Hoe verder Iris' moederin haar verleden gaat leven hoe meer ze het heeft over een jeugdliefde. Is dit de biologische vader van Iris?

Wat heb ik genoten van dit verhaal. Het stond al even op mij te wachten op de plank, maar nu werd het tijd om even tijd vrij te maken voor dit verhaal van een stadsgenoot.

Daniëlle weet op een luchtige manier aandacht te vragen voor het groeiende probleem in de ouderenzorg. Dit zette me erg aan het denken over hoe zou ik het later voor me zien. Ondanks de zwaarte van het onderwerp is er regelmatig ruimte voor een lach.

De personages zijn herkenbaar en levendig. Wat is Oscar toch een empatisch persoon! Zo iemand zou toch iedereen in zijn leven willen hebben?

Het verhaal zat goed in elkaar en met een wending die ik niet snel zag aankomen, maar toch aan alle kanten klopt.

Ik vond het mooi dat dit boek deels op waarheid berust. Iemand die in het verzorgingshuis tussen de ouderen woont om te kijken wat goed voor hun is, is daadwerkelijk gebeurd.

Even aan mijn moeder vragen is een luchtig en humoristisch verhaal over dementie, het leven in een verzorgingstehuis en de zoektocht naar een biologische ouder.

Alleen die titel.... Het liedje blijft steeds in mijn hoofd zitten.