Een pluspunt voor het luisterboek

Ik luisterde Films die nergens draaien. Daar zit echt een pluspunt bij. Niet alleen is Bas Westerweel een goede verteller. Het verhaal wordt ook nog op sommige stukken begeleid door muziek die gemaakt is door Yorick Goldewijk zelf. Echt een genot om naar te luisteren.

Films die nergens draaien gaat over Cato. Haar moeder is overleden en haar vader is er emotioneel niet bij. Wanneer ze een kaartje vind van een bioscoop met films die nergens draaien, wordt ze nieuwsgierig. Het is gevestigd in de oude bios, maar wanneer Cato daar aankomt, lijkt er niets veranderd. Via een achteringang komt ze binnen en ontmoet ze Mevrouw Kano, de eigenaresse. Het scherm is niet wat je van een bioscoopscherm kan verwachten. Door een foto van en een voorwerp uit een herinnering, kunnen mensen deze herinnering herbeleven. Cato gaat soms mee als begeleider en later als begeleider van mevrouw Kano. Waarom moet Cato mee en de hele tijd Dikkie bezig houden?

Films die nergens draaien is een heerlijk kinderboek, meet een mooie boodschap erin. Het einde is zo mooi. Het verhaal is origineel en prikkelt mijn fantasie. Alhoewel er in het begin regelmatig dingen zijn waarvan ik dacht waarom dan, wordt het op het einde helemaal duidelijk. Het zit zo goed in elkaar.

Het verhaal is ook zo geschreven dat het net is alsof je de wereld ziet als door de ogen van een kind. Ik voelde me zelf weer een kind die alles met een nieuwsgierige blik en vol vragen de wereld in keek.

De personage zijn leuk uitgewerkt. Ook Cornelia, de buurvrouw, die regelmatig voor Cato zorgt, geeft een mysterieus tintje in het verhaal. Hoewel het een kinderboek is, vond ik het als volwassenen ook leuk om te lezen en heeft het me erg aan het denken gezet.