Hanneke weet zichzelf te overtreffen

Moskou in Parijs, de titel was al een pareltje. Het klinkt mooi, maar bezorgde me ook meteen al vragen. Dat werd alleen maar meer door het lezen van het verhaal. Dit verhaal wordt verteld in twee perspectieven. Aan de ene kant volgen we chronologisch het verhaal van Anne, die na een brand haar man en vader van haar kind Claude mist. Dit verhaal speelt zich voornamelijk af in 1898. Dit perspectief is mooi en verhalend geschreven. De gevoelens van Anne komen goed en mooi naar voren. Het andere perspectief is die van Devereaux. Bij zijn hoofdstukken zag ik een oude man voor me, zittend in een stoel en herinneringen met me deelde. Net als herinneringen, zijn deze verhalen niet chonologisch. De personages in zijn verhalen hebben allemaal bijnamen. Wat verbind Devereaux en Anne aan elkaar?

Hanneke kan zo mooi toveren met woorden, waardoor en volgens mij niemand is die niet geraakt kan worden door haar boeken. Eerder las ik Witte Muren en Zonder Witte muren van haar, maar met Moskou in Parijs weet ze zichzelf te overtreffen. In het begin zijn de vele namen en bijnamen behoorlijk lastig, maar het is echt de moeite waard om het verder te lezen. Langzamerhand wordt het steeds duidelijker wie wie is. Juist door de mysterieuze sfeer die ze creëert door bijnamen te gebruiken, bleef ik doorlezen.

Ik ben nooit dol op geschiedenis geweest, maar dat is voor mij geen reden om Hannekes boeken niet te lezen. Door haar mooie manier van beschrijven, bevond ik me regelmatig in het 19e -eeuwse Parijs. Maar ook voelde ik de rouw en het gemis van Anne. Ik denk dat Moskou in Parijs het ook goed zou doen als een filmhuisfilm.

De sfeer, het woordgebruik, de personages en hoe het verhaal in elkaar zit, alles klopt gewoon in Moskou in Parijs. Moskou in Parijs is daarom ook mijn favoriete boek, dat ik heb gelezen heb in oktober. Ik hoop dat Hanneke nog lekker door gaat met schrijven en me gaat verblijden met dit soort verhalen.

Bedankt Godijn Publishing en Hanneke Simons voor het recensie exemplaar