Lezersrecensie
Recensie Hier kom ik weg – Anette Maas. De zoektocht naar identiteit en je eigen plekje
Het moet gezegd worden, en ja, deels om dat ik daar wel trots op ben, het boek las ik in twee dagen uit ( het laatste deel staand, waarvan acte).
Nu is dat geen heel erg grote prestatie, met 254 pagina’s, maar toch, de boeken die je het snelst uitleest, dat zijn de échte, zo vind ik.
Het boek verteld het verhaal van Simone, getrouwd met Raaf, moeder van twee, Linde en Mia. Maar niet alleen de situatie van nu, ook haar verleden, hoe ze opgroeide, met moeder Frida en vader Maarten, zus Matilda. We maken in het ook kennis met diverse personages die een rol speelden in haar leven.
Simone (en haar zus), geboren in Limburg, verhuist al jong met haar ouders naar Oost- Groningen: Winschoten, en worstelt tijdens haar jeugd met het feit dat ze daar niet vandaan komt, zoals het daar genoemd wordt (en wat ze regelmatig te horen krijgt): ‘Jij komt hier niet weg, he?’, wat tevens de link legt naar de titel. Voor mij was hier (Limburse), een spraakverwarring, omdat ze hier meer het ‘vandaan’ gebruiken, dus dit was even een realisatie, dat het in het Noorden anders wordt uitgesproken.
Door het Limburg-element was het verhaal wel herkenbaar, ook de worsteling met identiteit sprak me aan. We maken ook kennis met grootouders (ik stop nu maar met de namen te noemen), de voorgeschiedenis van haar eigen ouders, hun carrières en die van Simone en haar Raaf zelf. Simone was voorheen actrice in een theater gezelschap, heeft nog andere banen gehad, na gestudeerd te hebben in Amsterdam, maar zit nu werkloos thuis.
Raaf is zanger, en vanwege zijn werk veel van huis. Waardoor Simone vaak alleen is met haar dochtertjes, het ‘alleen’ waarin de vragen, de wanhoop en het, voor haar gevoel, gebrek aan ‘dit ben ik, hier hoor ik, dit wil ik zijn’. , grip op haar krijgen. In die momenten belt ze vaak haar zus, en dan komt het besef haar helder voor ogen: ze moet terugreizen naar de plek waar ze is opgegroeid, om zichzelf te kunnen hervinden en één ding doen om af te rekenen met haar verleden, haar worstelingen, althans, voor zover, voordat ze verder kan.
Het vervolgverhaal maakt sprongen van vroeger naar nu, en ontvouwt daarmee haar jeugd, haar schooltijd, hoe ze Raaf ontmoette, de geboorte van haar tweelingdochters en het nu, de huidige situatie, het grijze gebied waarmee ze zich omringt voelt, en de huwelijksperikelen van haar ouders, en hoe dat eindigt.
Door het hele verhaal heen komen steeds meer vragen naar boven (de structuur van een verhaal), en naarmate het einde naderde, wilde ik alleen maar doorlezen, ik wilde echt weten hoe het afliep en hoe dingen me opgehelderd werden, ik móést het weten (vandaar ook dat ik niet de tijd nam rustig te gaan zitten, maar gewoon maar bleef staan.
Ja, ik heb het boek in twee dagen uitgelezen, en ja, dat was het waard.
Ik heb dit boek 5* gegeven, omdat de boeken die me welhaast dwingen het zo snel uit te lezen, de meest memorabele zijn, al is het alleen omdát het leidde tot het zo snel uitlezen.
Daarnaast vind ik het voor een (deels autobiografisch, verwacht ik) debuut zeer geslaagd, er zijn vast auteurs begonnen met een slechter debuut.
Dus ben ik benieuwd naar de volgende boeken van Anette Maas, en heb ik zeer aangenaam kennis mogen maken met deze nieuwe naam.
Nu is dat geen heel erg grote prestatie, met 254 pagina’s, maar toch, de boeken die je het snelst uitleest, dat zijn de échte, zo vind ik.
Het boek verteld het verhaal van Simone, getrouwd met Raaf, moeder van twee, Linde en Mia. Maar niet alleen de situatie van nu, ook haar verleden, hoe ze opgroeide, met moeder Frida en vader Maarten, zus Matilda. We maken in het ook kennis met diverse personages die een rol speelden in haar leven.
Simone (en haar zus), geboren in Limburg, verhuist al jong met haar ouders naar Oost- Groningen: Winschoten, en worstelt tijdens haar jeugd met het feit dat ze daar niet vandaan komt, zoals het daar genoemd wordt (en wat ze regelmatig te horen krijgt): ‘Jij komt hier niet weg, he?’, wat tevens de link legt naar de titel. Voor mij was hier (Limburse), een spraakverwarring, omdat ze hier meer het ‘vandaan’ gebruiken, dus dit was even een realisatie, dat het in het Noorden anders wordt uitgesproken.
Door het Limburg-element was het verhaal wel herkenbaar, ook de worsteling met identiteit sprak me aan. We maken ook kennis met grootouders (ik stop nu maar met de namen te noemen), de voorgeschiedenis van haar eigen ouders, hun carrières en die van Simone en haar Raaf zelf. Simone was voorheen actrice in een theater gezelschap, heeft nog andere banen gehad, na gestudeerd te hebben in Amsterdam, maar zit nu werkloos thuis.
Raaf is zanger, en vanwege zijn werk veel van huis. Waardoor Simone vaak alleen is met haar dochtertjes, het ‘alleen’ waarin de vragen, de wanhoop en het, voor haar gevoel, gebrek aan ‘dit ben ik, hier hoor ik, dit wil ik zijn’. , grip op haar krijgen. In die momenten belt ze vaak haar zus, en dan komt het besef haar helder voor ogen: ze moet terugreizen naar de plek waar ze is opgegroeid, om zichzelf te kunnen hervinden en één ding doen om af te rekenen met haar verleden, haar worstelingen, althans, voor zover, voordat ze verder kan.
Het vervolgverhaal maakt sprongen van vroeger naar nu, en ontvouwt daarmee haar jeugd, haar schooltijd, hoe ze Raaf ontmoette, de geboorte van haar tweelingdochters en het nu, de huidige situatie, het grijze gebied waarmee ze zich omringt voelt, en de huwelijksperikelen van haar ouders, en hoe dat eindigt.
Door het hele verhaal heen komen steeds meer vragen naar boven (de structuur van een verhaal), en naarmate het einde naderde, wilde ik alleen maar doorlezen, ik wilde echt weten hoe het afliep en hoe dingen me opgehelderd werden, ik móést het weten (vandaar ook dat ik niet de tijd nam rustig te gaan zitten, maar gewoon maar bleef staan.
Ja, ik heb het boek in twee dagen uitgelezen, en ja, dat was het waard.
Ik heb dit boek 5* gegeven, omdat de boeken die me welhaast dwingen het zo snel uit te lezen, de meest memorabele zijn, al is het alleen omdát het leidde tot het zo snel uitlezen.
Daarnaast vind ik het voor een (deels autobiografisch, verwacht ik) debuut zeer geslaagd, er zijn vast auteurs begonnen met een slechter debuut.
Dus ben ik benieuwd naar de volgende boeken van Anette Maas, en heb ik zeer aangenaam kennis mogen maken met deze nieuwe naam.
1
Reageer op deze recensie