Behoort het verleden tot het verleden?

Jo Thomas weet je altijd mee te nemen naar de bijzondere locaties die ze kiest als decor voor haar verhalen. Dit keer is dat een betoverend Schots eiland, waar het Teach-Mhor-huis staat.
De beschrijvingen van het weer, de fauna en flora brengt de omgeving tot leven. Momenten met de herten, kabbelende beekjes en wandelingen langs het strand voegen zowel warmte als diepte toe. En dan zijn er nog de zeehondjes die af en toe opduiken…

In eerste instantie vond ik dat Ruby er te lang over deed in haar besluit om een belangrijke stap te zetten. Telkens belooft ze het “nu” zeggen maar telkens komt er iets tussen.
Lachlan, ik zag hem al voor mij, een beetje een Jamie Fraser type (voor de Outlander fans), was mijn favoriete personage, vooral zijn zorgzame omgang met Hector. Het thema van ouder worden en de troost van iemand die onvoorwaardelijk voor je zorgt, is hartverwarmend.

Ruby is een zangeres die worstelt met haar carrière. Wanneer ze op het punt staat een contract te tekenen, verliest ze haar stem. Tijdens Kerstmis boekt ze een vocale retraite om tot rust te komen, maar een onverwacht telefoontje verandert alles. Ze moet naar Schotland om familieproblemen rondom Hector, haar onbekende grootvader met dementie, op te lossen.
Vanaf het begin bestaat er een innerlijke strijd, kiest ze wat het best is voor Hector of voor haar eigen toekomst? Het vervallen huis waar Lachlan woont en weigert te vertrekken, speelt hierin een centrale rol. De momenten van helderheid van Hector behoren tot de meest onroerende passages in het boek.

Langzaam ontdekt Ruby wat echt belangrijk is, haar plaats in de gemeenschap, liefde en vriendschap. Tegen de achtergrond van een adembenemend landschap ontvouwt zich een hartverwarmend verhaal dat perfect past bij de winterse sfeer.

De boodschap blijft helder, wrok of spijt zijn het niet waard om aan vast te houden.